Ldn ch. 50

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Önundur Víkingsson, bróðir Þórðar í Alviðru, nam
Önundar(fjörð allan) og bjó á Eyri.

Hallvarður súgandi var í orustu móti Haraldi konungi í
Hafursfirði; hann fór af þeim ófriði til Íslands og nam
Súgandafjörð og Skálavík til Stiga og bjó þar.

Þuríður sundafyllir og Völu-Steinn son hennar fór af
Hálogalandi til Íslands og nam Bolungarvík, og bjuggu í
Vatnsnesi. Hún var því kölluð sundafyllir, að hún seiddi til
þess í hallæri á Hálogalandi, að hvert sund var fullt af
fiskum. Hún setti og Kvíarmið á Ísafjarðardjúpi og tók til á
kollótta af hverjum bónda í Ísafirði. Synir Völu-Steins voru
þeir Ögmundur og Egill.

Helgi hét son Hrólfs úr Gnúpufelli; hann var getinn austur og
upplenskur að móðurætt. Helgi fór til Íslands að vitja frænda
sinna; hann kom í Eyjafjörð, og var þar þá albyggt. Eftir það
vildi hann utan og varð afturreka í Súgandafjörð. Hann var um
veturinn með Hallvarði, en um vorið fór hann að leita sér
bústaðar. Hann fann fjörð einn og hitti þar skutil í
flæðarmáli; það kallaði hann Skutilsfjörð; þar byggði hann
síðan.

Hans son var Þorsteinn ógæfa; hann fór utan og vó hirðmann
Hákonar jarls Grjótgarðssonar, en Eyvindur ráðgjafi jarlsins
sendi Þorstein til handa Vébirni Sygnatrausta. Hann tók við
honum, en Védís systir hans latti þess. Fyrir það seldi
Vébjörn eignir sínar og fór til Íslands, er hann treystist
eigi að halda manninn.

Þórólfur brækir nam sunnan Skutilsfjörð og Skálavík og bjó
þar.

Eyvindur kné fór af Ögðum til Íslands og Þuríður rúmgylta
kona hans; þau námu Álftafjörð og Seyðisfjörð og bjuggu þar.
Þeirra son var Þorleifur, er fyrr var getið, og Valbrandur
faðir Hallgríms og Gunnars og Bjargeyjar, er átti Hávarður
halti. Þeirra son var Óláfur.

Geir hét maður ágætur í Sogni; hann var kallaður Végeir, því
að hann var blótmaður mikill; hann átti mörg börn. Vébjörn
Sygnakappi var elstur sona hans og Vésteinn, Véþormur,
Vémundur, Végestur og Véþorn, en Védís dóttir. Eftir andlát
Végeirs varð Vébjörn ósáttur við Hákon jarl, sem fyrr var
getið; því fóru þau systkin til Íslands. Þau höfðu útivist
harða og langa.

Þau tóku um haustið Hlöðuvík fyrir vestan Horn; þá gekk
Vébjörn að blóti miklu; hann kvað Hákon þann dag blóta þeim
til óþurftar. En er hann var að blótinu, eggjuðu bræður hans
hann til brautfarar, og gáði hann eigi blótsins, og létu þeir
út. Þeir brutu þann dag skip sitt undir hömrum miklum í
illviðri; þar komust þau nauðuglega upp, og gekk Vébjörn
fyrir; það er nú kölluð Sygnakleif.

En um veturinn tók við þeim öllum Atli í Fljóti, þræll
Geirmundar heljarskinns. En er Geirmundur vissi úrlausn Atla,
þá gaf hann honum frelsi og bú það, er hann varðveitti; hann
varð síðan mikilmenni.

Vébjörn nam um vorið eftir land milli Skötufjarðar og
Hestfjarðar, svo vítt sem hann gengi um á dag og því meir,
sem hann kallaði Folafót.

Vébjörn var vígamaður mikill, og er saga mikil frá honum.
Hann gaf Védísi Grímólfi í Unaðsdal; þeir urðu missáttir, og
vó Vébjörn hann hjá Grímólfsvötnum. Fyrir það var Vébjörn
veginn á fjórðungsþingi á Þórsnesi og þrír menn aðrir.

Gunnsteinn og Halldór hétu synir Gunnbjarnar Úlfssonar kráku,
er Gunnbjarnarsker eru við kennd; þeir námu Skötufjörð og
Laugardal og Ögurvík til Mjóvafjarðar. Bersi var son
Halldórs, faðir Þormóðar Kolbrúnarskálds. Þar í Laugardal bjó
síðan Þorbjörn Þjóðreksson, er vó Óláf, son Hávarðar halta og
Bjargeyjar Valbrandsdóttur; þar af gerðist saga Ísfirðinga og
víg Þorbjarnar.