HSig ch. 87

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Mánadaginn er Haraldur Sigurðarson var mettur að
dagverðarmáli þá lét hann blása til landgöngu, býr þá herinn
og skiptir liðinu hverjir fara skulu eða hverjir eftir skulu
vera. Hann lét upp ganga í hverri sveit tvo menn þar er einn
var eftir. Tósti jarl bjó sig til uppgöngu með Haraldi
konungi með sína sveit en eftir voru til skipagæslu Ólafur
konungsson og Páll og Erlendur Orkneyjajarlar og Eysteinn
orri sonur Þorbergs Árnasonar er þá var ágætastur og kærstur
konungi allra lendra manna. Þá hafði Haraldur konungur heitið
honum Maríu dóttur sinni. Þá var veður forkunnlega gott og
heitt skin. Menn lögðu eftir brynjur sínar en gengu upp með
skjöldum og hjálmum og kesjum og sverðum gyrðir og margir
höfðu og skot og boga og voru allkátir.

En er þeir sóttu í nánd borginni reið í móti þeim lið mikið.
Sáu þeir jóreykinn og undir fagra skjöldu og hvítar brynjur.
Þá stöðvaði konungur liðið, lét kalla til sín Tósta jarl og
spurði hvað liði það mundi vera.

Jarl segir, lést þykja meiri von að ófriður mundi vera, lét
og hitt vera mega að þetta mundu vera frændur hans nokkurir
og leiti til vægðar og vináttu en fá í móti af konungi traust
og trúnað. Þá mælti konungur að þeir mundu fyrst halda kyrru
og forvitnast um herinn. Þeir gerðu svo og var liðið því
meira er nálegar kom og allt að sjá sem á eina ísmöl er
vopnin glóuðu.