HSig ch. 71

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þann vetur fóru boð og sendimenn milli Noregs og Danmerkur og
var það í bundið að hvorirtveggju, Norðmenn og Danir, vildu
gera frið milli sín og sætt og báðu konunga til þess og fóru
þær orðsendingar heldur líklega til sætta. Og kom svo að
lyktum að sættarfundur var stefndur í Elfi milli Haralds
konungs og Sveins konungs.

En er vorar safnar hvortveggi konunga liði miklu og skipum
til þessarar ferðar og segir skáldið í einum flokki frá ferð
þeirra:

Norðr lykr gramr, sá er gerðir

grund, frá Eyrarsundi,

hrafngælir sparn hæli

höfn, langskipa stöfnum.

Rista gulli glæstir

gjálfr, en hlýður skjálfa,

hvasst und her fyr vestan

Hallandi fram brandar.

Gerðir oft fyr jörðu

eiðfastr Haraldr skeiðum.

Sveinn sker og til annars

eysund konungsfundar.

Út hefra lið lítið

lofsnjallr Dana allra,

hinn er hvern vog sunnan,

hrafngrennir, lykr stöfnum.

Hér segir það að konungar þessir halda stefnulag það er gert
var milli þeirra og koma þeir báðir til landamæris svo sem
hér segir:

Sýstuð suðr þar er æstu,

snjallr gramr, Danir allir.

Enn sér eigi minni

efni mæltrar stefnu.

Sveinn tekr norðr að nenna

nær til landamæris,

varð fyr víðri jörðu

vindsamt, Harald finna.

En er konungarnir fundust tóku menn að ræða um sættir
konunganna. En þegar það var í munni haft þá kærðu margir
skaða sinn er fengið höfðu af hernaði, rán og mannalát. Var
það langa hríð svo sem hér segir:

Telja hátt er hittast,

hvartveggja mjög, seggir,

orð þau er angra fyrða

allmjög, bændr snjallir.

Láta þeir, er þræta,

þegnar, allt í gegnum,

svellr ofrhugi jöfrum,

eigi brátt við sáttum.

Ofreiði verðr jöfra

allhætt ef skal sættast.

Menn, þeir er miðla kunna,

mál öll vega í skálum.

Dugir siklingum segja

slíkt allt er her líkar.

Veldr ef verr skulu höldar

vilji grandar því, skiljast.

Síðan áttu hlut í hinir bestu menn og þeir er vitrastir voru.
Gekk þá saman sætt konunga með þeim hætti að Haraldur skyldi
hafa Noreg en Sveinn Danmörk til þess landamæris sem að fornu
hafði verið milli Noregs og Danmerkur. Skyldu hvorigir öðrum
bæta. Skyldi þar hernaður leggjast sem hafist hafði en sá
hafa happ er hlotið hafði. Sá friður skyldi standa meðan þeir
væru konungar. Sú sætt var eiðum bundin. Síðan seldust
konungarnir gíslar svo sem hér segir:

Hitt hefi eg heyrt að setti

Haraldr og Sveinn við meinum,

guð sýslir það, gísla

glaðr hvortveggi öðrum.

Þeir haldi svo særum,

sátt laukst þar með váttum,

og öllum frið fullum,

ferð að hvorgi skerði.

Haraldur konungur hélt liði sínu norður í Noreg en Sveinn
konungur fór suður til Danmarkar.