HSig ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En er vora tók buðu þeir út leiðangri úr Noregi Magnús
konungur og Haraldur konungur.

Það bar að eitt sinn að Magnús konungur og Haraldur konungur
lágu um nótt í einni höfn. En um daginn eftir var Haraldur
fyrri búinn og sigldi hann þegar. En að kveldi lagði hann til
hafnar þar sem þeir Magnús konungur höfðu ætlað að vera þá
nótt. Haraldur lagði sínu skipi í konungslægi og tjaldaði
þar. Magnús konungur sigldi síðar um daginn og komu þeir svo
til hafnar að þeir Haraldur höfðu tjaldað áður. Sjá þeir að
Haraldur hafði lagið í konungslægi og hann ætlaði þar að
liggja.

En er þeir Magnús konungur höfðu hlaðið seglum sínum þá mælti
Magnús konungur: "Greiði menn nú róðurinn og setjist með
endilöngum borðum, sumir brjóti upp vopn sín og vopnist. En
með því að þeir vilja eigi brott leggja þá skulum vér
berjast."

En er Haraldur konungur sér að Magnús konungur ætlaði að
leggja til orustu við þá, þá mælti hann við sína menn:
"Höggvið þér festarnar og látið slá skipunum úr lægi. Reiður
er Magnús frændi."

Svo gerðu þeir, þeir lögðu skipum úr læginu. Magnús konungur
leggur sínum skipum í lægið.

Þá er hvorirtveggju höfðu um búist gekk Haraldur konungur með
nokkura menn á skip Magnúss konungs. Konungur fagnaði honum
vel, bað hann velkominn.

Þá svarar Haraldur konungur: "Það hugði eg að vér værum með
vinum komnir en nokkuð grunaði mig um hríð hvort þér munduð
svo vilja vera láta. En það er satt er mælt er að bernska er
bráðgeð. Vil eg virða eigi á aðra lund en þetta væri
æskubragð."

Þá segir Magnús konungur: "Það var ættarbragð en eigi æsku
þótt eg mætti muna hvað eg gaf eða hvað eg varnaði. Ef þessi
litli hlutur væri nú tekinn fyrir vort ráð þá mundi brátt
vera annar. En alla sætt viljum vér halda, þá er ger er, en
það sama viljum vér af yður hafa sem vér eigum skilt."

Þá svaraði Haraldur konungur: "Það er og forn siður að hinn
vitrari vægi," gekk þá aftur á skip sitt.

Í þvílíkum viðskiptum konunganna fannst það að vant var að
gæta til. Töldu menn Magnúss konungs að hann hefði rétt að
mæla en þeir er óvitrir voru töldu það að Haraldur væri
nokkuð svívirður. En Haralds konungs menn sögðu það að eigi
væri á aðra lund skilt en Magnús konungur skyldi lægi hafa ef
þeir kæmu jafnsnemma en Haraldur væri eigi skyldur að leggja
úr læginu ef hann lægi fyrir, töldu hafa Harald gert
viturlega og vel. En þeir er verr vildu um ræða töldu að
Magnús konungur vildi rjúfa sætt og töldu að hann hefði gert
rangt og ósæmd Haraldi konungi.

Við slíkar greinir gerðist brátt umræða óvitra manna til þess
að konungum varð sundurþykki að. Mart fannst þá til þess er
konungunum þótti sinn veg hvorum þótt hér sé fátt ritað.