HSig ch. 10

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Sú var hin fjórða borg, er Haraldur kom til með her sinn, er
mest var af öllum þeim er áður var frá sagt. Hún var og svo
sterk að þeir sáu enga von vera að þeir fengju hana brotið.
Síðan sátu þeir um borgina og gerðu umsátir svo að engi föng
mátti flytja til borgarinnar.

En er þeir höfðu litla hríð dvalist þá fékk Haraldur sjúkleik
svo að hann lagðist í rekkju. Lét hann setja sitt landtjald
brott frá öðrum herbúðum því að honum þótti sér það ró að
heyra eigi gný og glaum herliðsins. Menn hans komu tíðum með
flokka til hans og frá og spyrja hann ráðagerðar.

Það sáu borgarmenn að nokkurar nýlundur voru með Væringjum.
Gerðu þeir til njósnarmenn að forvitnast hverju slíkt mundi
gegna. En er njósnarmenn komu aftur til borgarinnar þá kunnu
þeir segja þau tíðindi að höfðingi Væringja væri sjúkur og
fyrir þá sök var engi atsókn til borgar. En er svo hafði
liðið fram um hríð þá minnkaði mátt Haralds. Gerðust þá hans
menn mjög hugsjúkir og daprir. Slíkt allt spurðu borgarmenn.
Þar kom að svo þröngdi sótt Haraldi að andlát hans var sagt
um allan herinn. Síðan fóru Væringjar til tals við borgarmenn
og segja þeim líflát höfðingja síns, báðu kennimenn veita
honum gröft í borginni.

En er borgarmenn spurðu þessi tíðindi þá voru þeir margir er
þar réðu fyrir klaustrum eða öðrum stórstöðum í borginni, þá
vildi hver gjarna það lík hafa til sinnar kirkju því að þeir
vissu að þar mundi fylgja offur mikið.

Skrýddist þá allur fjöldi kennimanna og gekk út úr borginni
með skrín og helga dóma og gerðu fagra prósessíu. En
Væringjar gerðu og mikla líkferð. Var þá líkkistan borin hátt
og tjaldað yfir pellum, borin þar yfir merki mörg. En er
slíkt var borið inn um borgarhliðið þá skutu þeir niður
kistunni um þvert hliðið borgarinnar fyrir hurðirnar. Blésu
þá Væringjar í alla lúðra sína herblástur og brugðu
sverðunum. Þusti þá allur Væringjaher úr herbúðunum með
alvæpni og hljópu þá til borgarinnar með ópi og kalli. En
munkar og aðrir kennimenn, þeir er út höfðu gengið í líkferð
þessa, kepptust hvorir við aðra að fyrstir og fremstir vildu
út ganga að taka við offrinu, þá var þeim nú hálfu meira kapp
á því að vera sem first Væringjum því að þeir drápu hvern
þann er þeim var næst, hvort er hann var klerkur eða óvígður.
Væringjar gengu svo um alla borgina þessa að þeir drápu
mannfólkið en rændu alla staði í borginni og tóku þar ógrynni
fjár.