HSig ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Menn íslenskir eru nefndir, þeir er fóru þar með Haraldi
konungi: Halldór sonur Snorra goða, hann hafði þessa frásögn
hingað til lands, annar var Úlfur sonur Óspaks sonar Ósvífurs
hins spaka. Þeir voru báðir hinir sterkustu menn og
allvopndjarfir og voru hinir kærstu Haraldi. Þeir voru báðir
í leikinum.

En er þessa leið hafði farið nokkura daga þá vildu borgarmenn
sýna enn meira kapp. Gengu þeir þá ekki með vopnum upp á
borgarveggina en létu þó opin standa borgarhliðin.

En er það sáu Væringjar þá gengu þeir einn dag svo til
leiksins að þeir höfðu sverð undir möttlum en hjálma undir
höttum. En er þeir höfðu leikið um hríð þá sáu þeir að
borgarmenn undruðust ekki. Þá tóku þeir skjótt vopnin, runnu
síðan að borgarhliðinu. En er borgarmenn sáu það gengu þeir í
móti vel og höfðu sín alvæpni. Tókst þar bardagi í
borgarhliðinu. Væringjar höfðu engar hlífar nema það er þeir
sveipuðu möttlum um vinstri hönd sér. Urðu þeir sárir en
sumir féllu en allir voru nauðulega staddir. Haraldur og það
lið með honum, er var í herbúðum, sótti til að veita sínum
mönnum. En borgarmenn voru þá komnir upp á borgarveggi, skutu
og grýttu á þá. Varð þá hörð orusta. Þótti þeim er í
borgarhliðinu voru vera seinna gengið að hjálpa þeim en þeir
vildu. En er Haraldur kom að borgarhliðinu þá féll
merkismaður hans.

Þá mælti hann: "Halldór, tak upp merkið."

Halldór svaraði og tók upp stöngina og mælti óviturlega:
"Hver mun merki bera fyrir þér ef þú fylgir svo blauðlega sem
nú er um hríð?"

Var það meir reiðimál en sannyrði því að Haraldur var hinn
vopndjarfasti maður. Sóttu þeir þá í borgina. Var þá bardagi
harður og lauk svo að Haraldur hafði sigur og vann borgina.

Halldór varð sár mjög, hafði sár mikið í andliti og var það
lýti alla ævi meðan er hann lifði.