HHárf ch. 44

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur lifði þrjá vetur síðan er hann hafði Eiríki
gefið einvald ríkisins, var þá á Rogalandi eða á Hörðalandi
að stórbúum er hann átti. Eiríkur og Gunnhildur áttu son er
Haraldur konungur jós vatni og gaf nafn sitt, sagði svo að sá
skyldi konungur vera eftir Eirík föður sinn.

Haraldur konungur gifti flestar dætur sínar innanlands jörlum
sínum og eru þaðan komnar miklar kynkvíslir.

Haraldur konungur varð sóttdauður á Rogalandi. Er hann
heygður á Haugum við Karmtsund. Í Haugasundi stendur kirkja
en við sjálfan kirkjugarðinn í útnorður er haugur Haralds
konungs hins hárfagra. Fyrir vestan kirkjuna liggur legsteinn
Haralds konungs, sá er lá yfir legi hans í hauginum og er
steinninn hálfs fjórtánda fets langur og nær tveggja alna
breiður. Í miðjum hauginum var leg Haralds konungs. Þar var
settur steinn annar að höfði en annar að fótum og lögð þar
hellan á ofan en hlaðið grjóti tveim megin utan undir. Þeir
steinar standa nú þar í kirkjugarðinum er þá voru í hauginum
og nú var frá sagt.

Svo segja fróðir menn að Haraldur hinn hárfagri hafi verið
allra manna fríðastur sýnum og sterkastur og mestur, hinn
örvasti af fé og allvinsæll við sína menn. Hann var hermaður
mikill öndverða ævi.

Og þýða menn það nú að vitað hafi um tré það hið mikla er
móður hans sýndist í draumi fyrir burð hans, er hinn neðsti
hlutur trésins var rauður sem blóð en þá var leggurinn upp
frá fagur og grænn, að það jartegndi blóma ríkis hans. En að
ofanverðu var hvítt tréið. Þar sýndist það að hann mundi fá
elli og hæru. Kvistir og limar trésins boðuðu afkvæmi hans er
um allt land dreifðist og af hans ætt hafa verið jafnan síðan
konungar í Noregi.