HHárf ch. 37

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Björn sonur Haralds konungs réð þá fyrir Vestfold og sat
oftast í Túnsbergi en var lítt í hernaði. Til Túnsbergs sóttu
mjög kaupskip, bæði þar um Víkina og norðan úr landi og
sunnan úr Danmörk og af Saxlandi. Björn konungur átti og
kaupskip í ferðum til annarra landa og aflaði sér svo
dýrgripa eða annarra fanga þeirra er hann þóttist hafa þurfa.
Bræður hans kölluðu hann farmann eða kaupmann. Björn var
vitur maður og vel stilltur og þótti vænn til höfðingja. Hann
fékk sér gott kvonfang og maklegt. Hann gat son er Guðröður
hét.

Eiríkur blóðöx kom úr Austurvegi með herskip og lið mikið.
Hann beiddist af Birni bróður sínum að taka við sköttum og
skyldum þeim er Haraldur konungur átti á Vestfold, en hinn
var áður vandi að Björn færði konungi skatt eða sendi menn
með. Vildi hann enn svo og vildi eigi af höndum greiða. En
Eiríkur þóttist vista þurfa og tjalda og drykkjar. Þeir
bræður þreyttu þetta með kappmælum og fékk Eiríkur eigi að
heldur og fór brott úr bænum. Björn fór og úr bænum um
kveldið og upp á Sæheim.

Eiríkur hvarf aftur, fór upp um nóttina á Sæheim eftir Birni,
kom þar er þeir sátu yfir drykkju. Eiríkur tók hús á þeim en
þeir Björn gengu út og börðust. Þar féll Björn og mart manna
með honum. Eiríkur tók þar herfang mikið og fór norður í
land.

Þetta verk líkaði stórilla Víkverjum og var Eiríkur þar mjög
óþokkaður. Fóru þau orð um að Ólafur konungur mundi hefna
Bjarnar ef honum gæfi færi á. Björn konungur liggur í
Farmannshaugi á Sæheimi.