HHárf ch. 34

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Guttormur sonur Haralds konungs hafði landvörn fyrir Víkinni
og fór hann með herskipum hið ytra. En er hann lá í
Elfarkvíslum þá kom þar Sölvi klofi og lagði til bardaga við
hann. Þar féll Guttormur.

Hálfdan svarti og Hálfdan hvíti lágu í víking og herjuðu um
Austurveg. Þeir áttu orustu mikla á Eistlandi. Þar féll
Hálfdan hvíti.

Eiríkur var að fóstri með Þóri hersi Hróaldssyni í Fjörðum.
Honum unni Haraldur konungur mest sona sinna og virti hann
mest.

Þá er Eiríkur var tólf vetra gamall gaf Haraldur konungur
honum fimm langskip og fór hann í hernað, fyrst í Austurveg
og þá suður um Danmörk og um Frísland og Saxland og dvaldist
í þeirri ferð fjóra vetur. Eftir það fór hann vestur um haf
og herjaði um Skotland og Bretland, Írland og Valland og
dvaldist þar aðra fjóra vetur. Eftir það fór hann norður á
Finnmörk og allt til Bjarmalands og átti hann þar orustu
mikla og hafði sigur.

Þá er hann kom aftur á Finnmörk þá fundu menn hans í gamma
einum konu þá er þeir höfðu enga séð jafnvæna. Hún nefndist
fyrir þeim Gunnhildur og sagði að faðir hennar bjó á
Hálogalandi er hét Össur toti.

"Eg hefi hér verið til þess," segir hún, "að nema kunnustu að
Finnum tveim er hér eru fróðastir á mörkinni. Nú eru þeir
farnir á veiðar en báðir þeir vilja eiga mig og báðir eru
þeir svo vísir að þeir rekja spor sem hundar, bæði á þá og á
hjarni, en þeir kunna svo vel á skíðum að ekki má forðast þá,
hvorki menn né dýr, en hvatki er þeir skjóta til þá hæfa
þeir. Svo hafa þeir fyrirkomið hverjum manni er hér hefir
komið í nánd. Og ef þeir verða reiðir þá snýst jörð um fyrir
sjónum þeirra en ef nokkuð kvikt verður fyrir sjónum þeirra
þá fellur dautt niður. Nú megið þér fyrir engan mun verða á
veg þeirra nema eg feli yður hér í gammanum. Skulum vér þá
freista ef vér fáum drepið þá."

Þeir þekktust þetta að hún fal þá. Hún tók línsekk einn og
hugðu þeir að aska væri í. Hún tók þar í hendi sinni og söri
því um gammann utan og innan.

Litlu síðar koma Finnar heim. Þeir spyrja hvað þar er komið.
Hún segir að þar er ekki komið. Finnum þykir það undarlegt er
þeir höfðu rakið spor allt að gammanum en síðan finna þeir
ekki. Þá gera þeir sér eld og matbúa. En er þeir voru mettir
þá býr Gunnhildur rekkju sína. En svo hafði áður farið þrjár
nætur að Gunnhildur hefir sofið en hvor þeirra hefir vakað
yfir öðrum fyrir ábrýðis sakir.

Þá mælti hún: "Farið nú hingað og liggi á sína hlið mér hvor
ykkar."

Þeir urðu þessu fegnir og gerðu svo. Hún hélt sinni hendi um
háls hvorum þeirra. Þeir sofna þegar en hún vekur þá. Og enn
bráðlega sofna þeir og svo fast að hún fær varlega vakið þá.
Og enn sofna þeir og fær hún þá fyrir engan mun vakið þá og
þá setur hún þá upp og enn sofa þeir. Hún tekur þá selbelgi
tvo mikla og steypir yfir höfuð þeim og bindur að sterklega
fyrir neðan hendurnar. Þá gerir hún bending konungsmönnum.
Hlaupa þeir þá fram og bera vopn á Finna og fá hlaðið þeim,
draga þá út úr gammanum.

Um nóttina eftir voru reiðarþrumur svo stórar að þeir máttu
hvergi fara en að morgni fóru þeir til skips og höfðu
Gunnhildi með sér og færðu Eiríki.

Fóru þeir Eiríkur þá suður til Hálogalands. Hann stefndi þá
til sín Össuri tota. Eiríkur segir að hann vill fá dóttur
hans. Össur játar því. Fær þá Eiríkur Gunnhildar og hefir
hana með sér suður í land.