HHárf ch. 19

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Tíðindi þau spurðust sunnan úr landi að Hörðar og Rygir,
Egðir og Þilir söfnuðust saman og gerðu uppreist, bæði að
skipum og vopnum og fjölmenni. Voru þeir upphafsmenn Eiríkur
Hörðalandskonungur, Súlki konungur af Rogalandi og Sóti jarl
bróðir hans, Kjötvi hinn auðgi konungur af Ögðum og Þórir
haklangur sonur hans, af Þelamörk bræður tveir, Hróaldur
hryggur og Haddur hinn harði.

En er Haraldur konungur varð þessa tíðinda vís þá dró hann
her saman og skaut skipum á vatn, bjóst síðan með liðið og
fer með landi suður og hafði mart manna úr hverju fylki. En
er hann kemur suður um Stað þá spyr það Eiríkur konungur.
Hafði hann þá og saman komið því liði er honum var von. Fer
hann þá suður í móti því liði er hann vissi að austan mundi
koma til fulltings við hann. Mættist þá herinn allur fyrir
norðan Jaðar og leggja þá inn til Hafursfjarðar.

Þar lá þá fyrir Haraldur konungur með her sinn. Tekst þar
þegar orusta mikil, var bæði hörð og löng. En að lyktum var
það að Haraldur konungur hafði sigur en þar féllu þeir
Eiríkur konungur og Súlki konungur og Sóti jarl bróðir hans.
Þórir haklangur hafði lagt skip sitt í móti skipi Haralds
konungs. Og var Þórir berserkur mikill. Var þar allhörð
atsókn áður Þórir haklangur féll. Var þá hroðið allt skip
hans. Þá flýði Kjötvi konungur og í hólma nokkurn þar er vígi
var mikið. Síðan flýði allt lið þeirra, sumt á skipum en sumt
hljóp á land upp og svo hið efra suður um Jaðar.

Svo segir Hornklofi:

Heyrðir þú í Hafrsfirði,

hve hisig barðist

konungr hinn kynstóri

við Kjötva hinn auðlagða.

Knerrir komu austan,

kapps um lystir,

með gínöndum höfðum

og gröfnum tinglum.

Hlaðnir voru þeir hölda

og hvítra skjalda,

vigra vestrænna

og valskra sverða.

Grenjuðu berserkir,

Gunnr var þeim á sinnum,

emjuðu úlfhéðnar

og ísörn glumdu.

Freistuðu hins framráða,

er þeim flýja kenndi,

allvaldr Austmanna,

er býr að Útsteini.

Stöðum nökkva brá stillir

er honum var styrjar væni.

Hlömmun var á hlífum

áðr Haklangr félli.

Leiddist þá fyr Lúfu

landi að halda

hilmi hinum hálsdigra,

hólm lét sér að skjaldi.

Slógust undir sessþiljur,

er sárir voru,

létu upp stjölu stúpa,

stungu í kjöl höfðum.

Á baki létu blíkja,

barðir voru grjóti,

Sváfnis salnæfrar

seggir hyggjandi.

Æstust austkylfur

og um Jaðar hljópu

heim úr Hafursfirði

og hugðu á mjöðdrykkju.