HákGóð ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eyvindur skreyja kallaði þá hátt: "Leynist Norðmanna konungur
nú eða hefir hann flúið eða hvar er nú gullhjálmurinn?"

Gekk Eyvindur þá fram og Álfur bróðir hans með honum og
hjuggu til beggja handa og létu sem óðir eða galnir væru.

Hákon konungur mælti hátt til Eyvindar: "Haltu svo fram
stefnunni ef þú vilt finna Norðmanna konung."

Svo segir Eyvindur skáldaspillir:

Baðat valgrindar vinda

veðrheyjandi Skreyju,

gumnum hollr né gulli,

Gefnar sinni stefnu,

"ef sökkspenni svinnan

sigrminnigr vilt finna,

fram haltu, njótr, að nýtum

Norðmanna gram, hranna."

Var þá og skammt að bíða að Eyvindur kom þar, reiddi upp
sverðið og hjó til konungs. Þórálfur skaut við honum
skildinum og stakraði Eyvindur við en konungur tók sverðið
Kvernbít tveim höndum og hjó til Eyvindar ofan í hjálminn,
klauf hjálminn og höfuðið allt í herðar niður. Þá drap
Þórálfur Álf askmann.

Svo segir Eyvindur skáldaspillir:

Veit eg, að beit hinn bitri

byggving meðaldyggvan

búlka skíðs úr báðum

benvöndr konungs höndum.

Ófælinn klauf Ála

éldraugr skarar hauga

gullhjöltuðum galtar,

grandaðr Dana, brandi.

Eftir fall þeirra bræðra gekk Hákon konungur svo hart fram að
þá hrökk allt fólk fyrir honum. Slær þá í lið Eiríkssona
felmt og flótta því næst en Hákon konungur var í öndverðri
sinni fylking og fylgdi fast flóttamönnum og hjó títt og
hart. Þá flaug ör ein er fleinn er kallaður og kom í hönd
Hákoni konungi upp í músina fyrir neðan öxl.

Og er það margra manna sögn að skósveinn Gunnhildar sá er
Kispingur er nefndur hljóp fram í þysinum og kallaði: "Gefið
rúm konungsbananum," og skaut fleininum til Hákonar konungs.

En sumir segja að engi viti hver skaut. Má það vel og vera
því að örvar og spjót og alls konar skotvopn flugu svo þykkt
sem drífa.

Fjöldi manns féll af Eiríkssonum, bæði á vígvellinum og á
leið til skipanna og svo í fjörunni og fjöldi hljóp á kaf.
Mart komst á skipin, allir Eiríkssynir, og reru þegar undan
en Hákonar menn eftir þeim.

Svo segir Þórður Sjáreksson:

Varði varga myrðir

vítt, svo skal frið slíta,

jöfur vildu þann eldast,

öndvert fólk, að löndum.

Starf hófst upp þá er arfi,

ótta vanr á flótta,

gulls en gramr var fallinn,

Gunnhildar kom sunnan.

Þrótt, var sýnt þá er settust

sinn róðrs við þröm stinnan,

maðr lét önd og annar

ófár, búendr sárir.

Afreks veit það er jöfri

allríkr í styr slíkum

göndlar Njörðr, sá er gerði,

gekk næst, hugins drekku.