HákGóð ch. 28

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá er Hákon konungur Aðalsteinsfóstri hafði verið konungur í
Noregi sex vetur og tuttugu, síðan er Eiríkur bróðir hans fór
úr landi, þá varð það til tíðinda að Hákon konungur var
staddur á Hörðalandi og tók veislu í Storð á Fitjum. Hafði
hann þar hirð sína og bændur marga í boði sínu.

En er konungur sat yfir dagverðarborði þá sáu varðmenn er úti
voru að skip mörg sigldu sunnan og áttu eigi langt til
eyjarinnar. Þá mælti hver við annan að segja skyldi konungi,
að þeir hugðu að her mundi að þeim fara. En það þótti engum
dælt að segja konungi hersögu því að hann hafði þar mikið við
lagt hverjum er það gerði en það þótti þó ógeranda að
konungur vissi eigi þetta. En þá gengur einnhver þeirra inn í
stofuna og bað Eyvind Finnsson ganga út með sér skjótt, segir
að hin mesta nauðsyn var á. Eyvindur gekk þegar er hann kom
út þar er sjá mátti til skipanna.

Þá sá hann þegar að þar fór her mikill, gekk aftur þegar í
stofuna og fyrir konung og mælti: "Lítil er líðandi stund en
löng matmáls stund."

Konungur leit móti honum og mælti: "Hvað fer?"

Eyvindur kvað:

Blóðöxar týja beiða

brynþings fetilstinga,

oss gerast hneppt, hins hvassa

hefnendr, setuefni.

Heldr er vant, en eg vildi

veg þinn, konungur, segja,

fám til fornra vápna

fljótt, hersögu dróttni.

Konungur segir: "Ertu svo góður drengur Eyvindur að þú munt
eigi hersögu segja nema sönn sé."

Lét þá konungur taka ofan borðið. Gekk hann þá út og sá til
skipanna, sá þá að það voru herskip, mælti þá til manna sinna
hvert ráð taka skyldi, hvort berjast skal með lið það er þeir
hafa eða ganga til skipa og sigla norður undan.

"Er oss það auðsætt," segir konungur, "að vér munum nú
berjast við liðsmun miklu meira en fyrr höfum vér átt og
hefir oss oft þó þótt mikill misjafnaður liðs vors þá er vér
höfum orustu átt við sonu Gunnhildar."

Menn veittu hér ekki skjótan úrskurð.

Þá segir Eyvindur:

Samira, Njörðr, enn norðar,

naddregns, hvötum þegni,

vér getum bili að bölva,

borðmærar skæ færa.

Nú er það er rekr á Rakna

rymleið flota breiðan,

grípum vér í greipar

gunnborð, Haraldr sunnan.

Konungur svarar: "Hraustlega er þetta mælt og nær skaplyndi
mínu en þó vil eg heyra fleiri manna úrskurð um þetta mál."

En er menn þóttust skilja hversu konungur vildi vera láta þá
svöruðu margir, sögðu að heldur vildu falla með drengskap en
flýja fyrir Dönum að óreyndu, sögðu að oft höfðu þeir sigur
fengið þá er þeir höfðu barist við minna lið.

Konungur þakkaði þeim vel orð sín og bað þá vopnast og svo
gera menn. Konungur steypir brynju á sig og gyrðir sig með
sverðinu Kvernbít, setur á höfuð sér hjálm gullroðinn, tekur
kesju í hönd sér og skjöld á hlið. Þá skipar hann hirðinni í
eina fylking og bóndum þar með og setti upp merki sín.