HákGóð ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um veturinn eftir var búið til jóla konungi inn á Mærini. En
er að leið jólunum þá lögðu þeir stefnu með sér átta
höfðingjar er mest réðu fyrir blótum í öllum Þrændalögum.
Þeir voru fjórir utan úr Þrándheimi: Kár af Grýtingi og
Ásbjörn af Meðalhúsum, Þorbergur af Varnesi, Ormur af Ljoxu,
en af Innþrændum: Blótólfur af Ölvishaugi, Narfi af Staf úr
Veradal, Þrándur haka af Eggju, Þórir skegg af Húsabæ í
Eyjunni innri. Þessir átta menn bundust í því að þeir fjórir
af Útþrændum skyldu eyða kristninni en þeir fjórir af
Innþrændum skyldu neyða konung til blóta.

Útþrændir fóru fjórum skipum suður á Mæri og drápu þar presta
þrjá og brenndu kirkjur þrjár, fóru aftur síðan.

En er Hákon konungur og Sigurður jarl komu inn á Mærini með
her sinn þá voru þar bændur komnir allfjölmennt.

Hinn fyrsta dag að veislunni veittu bændur honum atgöngu og
báðu hann blóta en hétu honum afarkostum ella. Sigurður jarl
bar þá mál í millum þeirra. Kemur þá svo að Hákon konungur át
nokkura bita af hrosslifur. Drakk hann þá öll minni
krossalaust, þau er bændur skenktu honum.

En er veislu þeirri var lokið fór konungur og jarl þegar út á
Hlaðir. Var konungur allókátur og bjóst þegar í brott með
öllu liði sínu úr Þrándheimi og mælti svo að hann skyldi
fjölmennari koma í annað sinn í Þrándheim og gjalda Þrændum
þenna fjandskap er þeir höfðu til hans gert.

Sigurður jarl bað konung gefa Þrændum þetta ekki að sök,
segir svo að konungi mundi ekki það duga að heitast eða herja
á innanlandsfólk og þar síst er mestur styrkur var landsins
sem í Þrándheimi var.

Konungur var svo reiður að ekki mátti orðum við hann koma.
Fór hann í brott úr Þrándheimi og suður á Mæri, dvaldist þar
um veturinn og um vorið. En er sumraði dró hann lið að sér og
voru þau orð á að hann mundi fara með her þann á hendur
Þrændum.