SnSt, Gylf ch. 48

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá mælti Gangleri: "Allmikill er fyrir sér Útgarða-Loki, en
með vélum og fjölkynngi fer hann mjög. En það má sjá að hann
er mikill fyrir sér að hann átti hirðmenn þá er mikinn mátt
hafa. Eða hvort hefur Þór þessa hefnt?"

Hár svarar: "Eigi er það ókunnugt þótt eigi séu fræðimenn að
Þór leiðrétti þessa ferðina er nú var frá sagt, og dvaldist
ekki lengi heima áður en hann bjóst svo skyndilega til
ferðarinnar að hann hafði eigi reið og eigi hafrana og ekki
föruneyti. Gakk hann út of Miðgarð svo sem ungur drengur og
kom einn aftan að kveldi til jötuns nokkurs. Sá er Hymir
nefndur. Þór dvaldist þar að gistingu of nóttina.

En í dagan stóð Hymir upp og klæddist og bjóst að róa á sæ
til fiskjar. En Þór spratt upp og var skjótt búinn og bað að
Hymir skyldi hann láta róa á sæ með sér. En Hymir sagði að
lítil liðsemd myndi að honum vera, er hann var lítill og
ungmenni eitt - "og mun þig kala ef eg sit svo lengi og
utarlega sem eg em vanur." En Þór sagði að hann myndi róa
mega fyrir því langt frá landi að eigi var víst hvort hann
myndi fyrr beiðast að róa utan, og reiddist Þór jötninum svo
að þá var búið að hann myndi þegar láta hamarinn skjalla
honum, en hann lét það við berast, því að hann hugðist þá að
reyna afl sitt í öðrum stað.

Hann spurði Hymi hvað þeir skyldu hafa að beitum, en Hymir
bað hann fá sér sjálfan beitur. Þá snerist Þór á braut þangað
er hann sá öxnaflokk nokkurn er Hymir átti. Hann tók hinn
mesta uxann, er Himinhrjóður hét, og sleit af höfuðið og fór
með til sjávar. Hafði þá Hymir út skotið nökkvanum. Þór gekk
á skipið og settist í austurrúm, tók tvær árar og reri, og
þótti Hymi skriður verða af róðri hans.

Hymir reri í hálsinum fram og sóttist skjótt róðurinn. Sagði
þá Hymir að þeir voru komnir á þær vastir er hann var vanur
að sitja og draga flata fiska. En Þór kveðst vilja róa miklu
lengra, og tóku þeir enn snertiróður. Sagði Hymir þá að þeir
voru komnir svo langt út að hætt var að sitja utar fyrir
Miðgarðsormi. En Þór kveðst myndu róa eina hríð, og svo gerði
hann. En Hymir var þá allókátur.

En þá er Þór lagði upp árarnar, greiddi hann til vað heldur
sterkjan, og eigi var öngullinn minni eða órammlegri. Þar lét
Þór koma á öngulinn uxahöfuðið og kastaði fyrir borð, og fór
öngullinn til grunns. Og er þá svo satt að segja að engu
ginnti þá Þór miður Miðgarðsorm en Útagarða-Loki hafði
spottað Þór þá er hann hóf orminn upp á hendi sér.

Miðgarðsormur gein yfir uxahöfuðið en öngullinn vó í góminn
orminum. En er ormurinn kenndi þess, brá hann við svo hart að
báðir hnefar Þórs skullu út á borðinu. Þá varð Þór reiður og
færðist í ásmegin, spyrnti við svo fast að hann hljóp báðum
fótum gegnum skipið og spyrnti við grunni. Dró þá orminn upp
að borði. En það má segja að enginn hefur sá séð ógurlegar
sjónir er eigi mátti það sjá er Þór hvessti augun á orminn en
ormurinn starði neðan í mót og blés eitrinu.

Þá er sagt að jötunninn Hymir gerðist litverpur, fölnaði og
hræddist er hann sá orminn og það er særinn féll út og inn of
nökkvann. Og í því bili er Þór greip hamarinn og færði á
loft, þá fálmaði jötunninn til agnsaxinu og hjó vað Þórs af
borði, en ormurinn sökktist í sæinn. En Þór kastaði hamrinum
eftir honum, og segja menn að hann lysti af honum höfuðið við
grunninum, en eg hygg hitt vera þér satt að segja að
Miðgarðsormur lifir enn og liggur í umsjá. En Þór reiddi til
hnefann og setur við eyra Hymi, svo að hann steyptist fyrir
borð og sér í iljar honum. En Þór óð til lands."