SnSt, Gylf ch. 44

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þá mælti Gangleri: "Gott skip er Skíðblaðnir en allmikil
fjölkynngi mun vera við höfð áður svo fái gert. Hvort hefur
Þór hvergi svo farið að hann hafi hitt fyrir sér svo ríkt eða
rammt að honum hafi ofurefli í verið fyrir afls sakir eða
fjölkynngi?"

Þá mælti Hár: "Fár maður vættir mig að frá því kunni að
segja, en margt hefur honum harðfært þótt. En þótt svo hafi
verið að nokkur hlutur hafi svo verið rammur eða sterkur að
Þór hafi eigi sigur fengið á unnið, þá er eigi skylt að segja
frá, fyrir því að mörg dæmi eru til þess og því eru allir
skyldir að trúa að Þór er máttkastur."

Þá mælti Gangleri: "Svo líst mér sem þess hlutar mun eg yður
spurt hafa er enginn er til fær að segja."

Þá mælti Jafnhár: "Heyrt höfum vér sagt frá þeim atburðum er
oss þykja ótrúlegir að sannir muni vera. En hér mun sá sitja
nær er vita mun sönn tíðindi af að segja og muntu því trúa að
hann mun eigi ljúga nú hið fyrsta sinn er aldrei laug fyrr."

Þá mælti Gangleri: "Hér mun eg standa og hlýða ef nokkur
úrlausn fæst þessa máls. En að öðrum kosti kalla eg yður vera
yfirkomna ef þér kunnið eigi að segja það er eg spyr."

Þá mælti Þriðji: "Auðsýnt er nú að hann vill þessi tíðindi
vita þótt oss þyki eigi fagurt að segja. En þér er að þegja.

Það er upphaf þessa máls að Ökuþór fór með hafra sína og reið
og með honum sá ás er Loki er kallaður. Koma þeir að kveldi
til eins búanda og fá þar náttstað. En um kveldið tók Þór
hafra sína og skar báða. Eftir það voru þeir flegnir og
bornir til ketils. En er soðið var þá settist Þór til
náttverðar og þeir lagsmenn. Þór bauð til matar með sér
búandanum og konu hans og börnum þeirra. Sonur búanda hét
Þjálfi, en Röskva dóttir. Þá lagði Þór hafurstökurnar utar
frá eldinum og mælti að búandi og heimamenn hans skyldu kasta
á hafurstökurnar beinunum. Þjálfi, son búanda, hélt á lærlegg
hafursins og spretti á knífi sínum og braut til mergjar.

Þór dvaldist þar of nóttina. En í óttu fyrir dag stóð hann
upp og klæddi sig, tók hamarinn Mjöllni og brá upp og vígði
hafurstökurnar. Stóðu þá upp hafrarnir og var þá annar haltur
eftra fæti. Það fann Þór og taldi að búandinn eða hans hjón
myndu eigi skynsamlega hafa farið með beinum hafursins.
Kennir hann að brotinn var lærleggurinn.

Eigi þarf langt frá því að segja, vita mega það allir hversu
hræddur búandinn myndi vera er hann sá að Þór lét síga
brýnnar ofan fyrir augun, en það er sá augnanna þá hugðist
hann falla myndu fyrir sjóninni einni samt. Hann herti
hendurnar að hamarsskaftinu svo að hvítnuðu knúarnir. En
búandinn gerði sem von var og öll hjúin, kölluðu ákaflega,
báðu sér friðar, buðu að fyrir kæmi allt það er þau áttu.

En er hann sá hræðslu þeirra þá gekk af honum móðurinn og
sefaðist hann og tók af þeim í sætt börn þeirra, Þjálfa og
Röskvu, og gerðust þau þá skyldir þjónustumenn Þórs og fylgja
þau honum jafnan síðan.