BjH ch. 22

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einn vetur vart það sagt að Björn hafði skógarmenn nokkura
með sér og lét þá virki gera um bæ sinn. Og um sömu
skógarmannabjörg sótti Þórður Björn og hugðist að réttast ef
hann mætti, er Björn hafði ónýtt mál fyrir honum, og hugðist
nú vera mundu saksælli. Björn svarar fyrir þeim á alþingi og
kvað Þórð nú með réttu ganga og satt mæla og kvaðst eigi
vilja synja laga um þetta mál og kvaðst vilja bæta fé fyrir
þetta mál. Þeir sættust hér um og galt Björn slíkt sem gert
ver.

Svo bar að nokkuru síðar að Þórður Kolbeinsson barg tveimur
skógarmönnum og fékk vist í Hraundal að Steinólfs er átti
Þórhöllu Guðbrandsdóttur.

Björn spurði þetta, reið heiman og til sels Steinólfs og
hitti mann þann í Grjótárdal er þar bjó og Eiríkur hét og gaf
honum til kníf og belti að hann segði honum þá er skógarmenn
færu til skips þeir er hjá Steinólfi voru. Hét hann honum því
og hélt vörð á síðan. En Þórður ætlaði að koma þeim utan og
fá þeim fé nokkuð, þóttist þá leysa þá best af hendi. Og það
hafði Björn spurt að þann veg var til ætlað.

Nú kemur þar þeir fara á leið til skips, búast um kveldið og
fara um nóttina. Og er Eiríkur varð var við ríður hann upp í
Hólm og segir Birni en hann brá við þegar og reið eftir þeim
en leið þeirra lá út yfir Hítará. Björn ríður eftir hart og
hittir þá um nóttina áður en þeir koma yfir ána og er skammt
frá að segja að Björn drap þá báða, dró þá síðan undir klett
einn og kasaði. Hann hafði heim fjárhlut þann er þeir höfðu
haft. Þórður átti hrossin er þeir fóru með.

Og ofanverða nótt ríður Björn heiman og hefir hrossin með
sér. Hann kom svo snemma á Hítarnes að menn voru eigi upp
risnir og lét Björn þar laus hrossin er skógarmenn höfðu
haft, hittir síðan Þórð og mælti:

"Það er þér að segja að eg hefi drepið skógarmenn þína þá er
þú hefir á hendur tekist. Nú með því að þér mislíki er það
ráð að standa upp og hefna þeirra."

Þórður mælti: "Að réttu máttu kappi heita," segir hann.

Björn mælti: "Hvað skal að nafnfesti?"

Þórður kvað hann mundu hafa fé það er hann tók af
skógarmönnum.

Nú skilja þeir að sinni og ríður Björn heim. Og kemur enn sá
orðrómur á að Þórði hafi þetta eigi orðið til virðingar.
Þykir honum þungt veita.