BjH ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er frá því að segja að Þorgeir húskarl Bjarnar mælti við
hann á einu hverju kveldi, kvað hey eigi vera mundu sem
þyrfti til nauta þeirra er hann skyldi gæta og bað Björn til
fara að sjá fóðrið hvort hann ætlaði að endast mundi. Björn
gerir svo sem hann beiddi. Fara þeir og koma til fjósanna og
gekk Þorgeir til fyrri því að honum var þar gangur kunnari.

En kýr hafði borið kálf og féll Þorgeir um kálfinn er lá í
flórnum og mælti illt. En Björn bað hann kasta upp í básinn
kálfinum. En Þorgeir kvað æ því betur þykja er sá skelmir
lægi neðar og vill eigi til taka. Síðan tók Björn kálfinn úr
flórnum og kastaði upp í básinn.

Heim fóru þeir síðan og segir Þorgeir vinum sínum þetta, að
Björn tók kálf úr flóri og kastaði upp í básinn "en eg vildi
eigi."

En þá voru þar gestir og heyrðu frásögn Þorgeirs. Og eigi
miklu síðar komu þeir sömu menn á Hítarnes til Þórðar og
segja þetta. Hann segir og kvað Björn fengið hafa þar svo
bæði kvenna og karla um slíka hluti að sjá að eigi mundi
nauðsyn að hann byrgi kúm og kvað vísu:

Hvað skyldir þú halda

heim ríkr í slíki,

enn höfumk orkn um skeindan,

ár á mínu sári?

Það mun sorg, und saurgum,

seimþollr, hala kollu,

remmitungls, að röngum,

randskjálfr, greiptu kálfi.

Það sýnist mönnum ráðlegt að sú vísa væri lítt borin. En eigi
varð vísan á dreif drepin og kom til eyrna Birni og þótti
honum ill og vildi eigi svo búið vera láta.

Björn reið um sumarið á Hítarnes með sex tigu manna og
stefndi Þórði um vísuna sem hann kallaði lög til standa. En
það mæltu beggja vinir að eigi skyldu þessi mál til þings
berast og skyldu þeir heldur sættast í héraði en þess var
engi kostur. Vill Þórður eigi sættast á fyrir þingið.

Þeir sættust á þingi og skal Þórður gjalda hundrað silfurs
fyrir vísuna. Og þess beiddist Björn í lögréttu að hvor
þeirra sem kvæði nokkuð í heyrn öðrum, að sá skyldi óheilagur
falla. Og lofuðu þeir það er ráða áttu og þótti vænna að þeir
mundu firr sauri á ausast og fóru við svo búið heim. Var nú
kyrrt að kalla.