BjH ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú skal segja nokkuð af þeim íslensku mönnum sem uppi voru um
daga Ólaf konungs Haraldssonar og hans urðu heimulegir vinir.
Nefnir þar til fyrstan ágætan mann, Þorkel Eyjólfsson er átti
Guðrúnu Ósvífursdóttur, því að í þenna tíma var Þorkell í
förum og var jafnan með Ólafi konungi vel virður þá er hann
var utanlands.

Í þenna tíma bjó Þórður Kolbeinsson á Hítarnesi á Íslandi.
Hann var skáld mikið og hélt sér mjög fram til virðingar. Var
hann jafnan utanlands vel virður af meira háttar mönnum sakir
menntanar sinnar. Þórður var hirðmaður Eiríks jarls
Hákonarsonar og af honum vel metinn. Ekki var Þórður mjög
vinsæll af alþýðu því að hann þótti vera spottsamur og grár
við alla þá er honum þótti dælt við.

Sá maður óx upp með Skúla Þorsteinssyni að Borg er Björn hét
og var Arngeirsson og Þórdísar, dóttur Þorfinns stranga og
Sæunnar, dóttur Skalla-Gríms. Björn var snemma mikill vexti
og rammur að afli, karlmannlegur og sæmilegur að sjá. Björn
hafði enn sem margir aðrir orðið fyrir spotti Þórðar og
áleitni. Var hann því með Skúla frænda sínum meðan hann var
ungur að hann þóttist þar betur kominn sakir áleitni Þórðar
Kolbeinssonar en hjá föður sínum. En því get eg eigi þeirra
smágreina sem milli fóru þeirra Bjarnar og Þórðar áður Björn
kom til Skúla að þær heyra ekki til þessi sögu. Skúli var vel
til Bjarnar og virti hann mikils því að hann sá með sinni
visku hver sæmdarmaður hann mundi verða í þeirra ætt. Undi
Björn allvel sínu ráði meðan hann var með Skúla.

Þá bjó í Hjörsey fyrir Mýrum Þorkell, son Dufgusar hins auðga
úr Dufgusdal. Þorkell var auðigur maður að fé og góður bóndi.
Hann átti dóttur er Oddný hét, kvenna vænst og skörungur
mikill. Hún var kölluð Oddný eykyndill. Björn vandi þangað
komur sínar og sat jafnan að tali við Oddnýju Þorkelsdóttur
og féllst hvort þeirra öðru vel í skap. Það var talað af
mörgum mönnum að það væri jafnræði þó að Björn fengi hennar
sér til eiginkonu því að hann var hinn skörulegasti maður og
vel menntur.