Band ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þetta haust hið sama safnar Hermundur liði og fer út
til Hvammsleiðar og ætlar til Borgar að brenna Egil inni.
Og er þeir koma út með Valfelli þá heyra þeir sem
strengur gjalli upp í fellið og því næst kennir Hermundur
sér sóttar og stinga undir höndina og verða þeir að víkja
aftur ferðinni og elnar honum sóttin. Og er þeir koma
fyrir Þorgautsstaði þá verður að hefja hann af baki. Er
þá farið eftir presti í Síðumúla og er hann kemur þá
mátti Hermundur ekki mæla og var prestur þar hjá honum.

Og einn tíma er prestur lýtur að honum þá lætur í
vörunum: "Tvö hundruð í gili, tvö hundruð í gili."

Og síðan andast hann og lauk svo hans ævi sem hér er
nú sagt.

Oddur situr nú í búi sínu með mikilli rausn og unir
vel konu sinni.

Alla þessa stund spyrst ekki til Óspaks. Sá maður fékk
Svölu er Már hét og var Hildisson og réðst til bús á
Svölustaði. Bjálfi hét bróðir hans, hálfafglapi og rammur
að afli.

Bergþór hét maður er bjó í Böðvarshólum. Hann hafði
reift málið þá er Óspakur var sekur ger. Svo bar til eitt
kveld í Böðvarshólum þá er menn sátu við elda að þar kom
maður og drap á dyr og bað bónda út ganga. Bóndi verður
þess var að Óspakur er þar kominn og sagðist eigi mundu
út ganga. Óspakur eggjar hann mjög út að ganga en hann
fer eigi því heldur út og bannar öllum mönnum út að ganga
og skilur svo með þeim. En um morguninn er konur koma í
fjós þá eru þar særðar níu kýr til bana. Þetta fréttist
víða.

Og enn er fram líða stundir ber svo til að maður
gengur inn á Svölustöðum og í hús það er Már hvílir í.
Það var snemma um morgun. Sá maður gengur að sænginni og
leggur Má með saxi svo að þegar gekk á hol.

Þetta var Óspakur. Hann kvað vísu:

Brá eg úr slíðrum

skálm nýbrýndri,

þeirri lét eg Mávi

á maga hvotað.

Unni eg eigi

arfa Hildis

fagrvaxinnar

faðmlags Svölu.

Og í því er hann snýr til dyranna hleypur hann upp
Bjálfi og rekur á honum tálguhníf. Óspakur gengur til
þess bæjar er heitir á Borgarhóli og lýsir þar víginu,
fer síðan á brott og spyrst nú ekki til hans um hríð. Víg
Márs fréttist víða og mæltist illa fyrir.

Það bar til nýlundu að stóðhross hin bestu er Oddur
átti, fimm saman, fundust dauð öll og ætluðu menn Óspaki
það verk.

Nú er það langa hríð að ekki spyrst til Óspaks. Og um
haustið að menn gengu að geldingum fundu þeir helli í
hömrum nokkurum og þar mann dauðan og stóð hjá honum
munnlaug full af blóði og var það svo svart sem tjara.
Þar var Óspakur og hugðu menn að sárið mundi hafa grandað
honum, það er Bjálfi veitti honum, enda farið síðan af
bjargleysi og lauk svo hans ævi. Ekki er þess getið að
eftirmál yrðu um víg Márs né um víg Óspaks.

Oddur býr á Mel til elli og þótti hinn mesti
ágætismaður. Eru Miðfirðingar frá honum komnir, Snorri
Kálfsson og mart annað stórmenni. Jafnan síðan hélst
vinátta þeirra feðga með góðri frændsemi. Og lýkur þar
þessi sögu.