Bárð ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í þann tíma var Hít tröllkona uppi og byggði Hundahelli í
þeim dal er síðan var kallaður Hítardalur.

Hít setti þá jólaveislu sterka. Hún bauð þar fyrstum
Bárði Snæfellsás og fór Gestur með honum son hans og
Þorkell skinnvefja. Þangað var og boðið Guðrúnu
knappekkju og Kálfi syni hennar. Þangað var og boðið Surt
af Hellisfitjum og Jóru úr Jórukleif. Sá þurs var þangað
boðinn er Kolbjörn hét. Hann byggði þann helli er
stendur í Breiðdalsbotnum en það er í framanverðum
Hrútafjarðardal þar sem grynnir dalinn vestur undir
Sléttafelli. Kolbirni fylgdu þeir Gapi og Gljúfra-Geir,
er heima áttu á Háva-Gnúpi í Gnúpsdal, Glámur og Ámur úr
Miðfjarðarnesbjörgum. Þar var og Guðlaugur úr
Guðlaugshöfða.

Svo var sætum skipað í Hundahelli að innar um þvert á
miðjan bekk sat Guðrún knappekkja. Á aðra hönd henni sat
Jóra úr Jórukleif Egilsdóttir en á aðra hönd henni sat
Helga Bárðadóttir en eigi voru þá fleiri. En Hít gekk um
beina. Í öndugi sat Bárður Sæfellsás en utar frá
Guðlaugur úr Guðlaugshöfða en innar frá Gestur Bárðarson,
þá Kálfur og Þorkell skinnvefja. Gegnt Bárði sat Surtur
af Fitjum en innar frá honum sat Kolbjörn úr Breiðadal, þá
Glámur og Ámur en utar í frá Geir og Gapi.

Voru þá borð upp tekin og matur á borinn heldur
stórkostlegur.

Drykkja var þar mjög óstjórnleg svo allir urðu þar
ginntir.

En er máltíð var úti spurðu þursar og Hít hvað Bárður
vildi til gamans hafa, kváðu hann þar skyldu híbýlum ráða.
Bárður bað þá fara til skinnleiks.

Stóðu þeir þá upp Bárður og Surtur, Kolbjörn, Guðlaugur og
Gljúfra - Geir og höfðu hornaskinnleik. Var þá ekki svo
lítið um þá. Þó var það auðséð að Bárður var sterkastur
þó hann væri gamall. Bjarnfeld einn stóran höfðu þeir
fyrir skinn og vöfðu hann saman og köstuðu honum á milli
sín fjórir en einn var úti og skyldi sá ná. Ekki var gott
að vera fyrir hrundningum þeirra. Flestir stóðu upp í
bekkjum nema Gestur. Hann sat kyrr í rúmi sínu.

En þá Kolbjörn var úti ætlaði hann að ná skinni fyrir
Bárði og hljóp að heldur snarlega. En er Gestur sá það
skaut hann fætinum fyrir Kolbjörn svo þursinn hraut þegar
út á bergið svo hart að brotnaði í honum nefið. Féll þá
blóð um hann allan. Varð þá upphlaup og hruðningar heldur
sterklegar. Vildi Kolbjörn hefna sín á Gesti.

Bárður segir að það skal öngum duga að gera nokkuð ómak í
herbergjum Hítar vinkonu sinnar "þar sem hún hefir boðið
oss með kærleikum."

Varð nú svo að vera sem Bárður vildi en þó undi Kolbjörn
illa við er hann gat eigi hefnt sín. Fór nú hver til sín
heimkynnis. Sýndist það enn sem oftar að allir þursar
voru við Bárð hræddir. Að skilnaði er Gestur fór í burtu
gaf Hít honum hund er Snati hét. Hann var grár að lit.
Hin mesta fylgd var í rakkanum sakir afls og speki. Hún
segir að hann væri betri til vígs en fjórir karlar. Síðan
fór Bárður heim og höfðust þeir Gestur þá heima við um
tíma.