Bárð ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Bárður Dumbsson lagði sínu skipi inn í lón það sunnan
gengur í nesið og þeir kölluðu Djúpalón. Þar gekk Bárður á
land og hans menn og er þeir komu í gjárskúta einn stóran
þá blótuðu þeir til heilla sér. Það heitir nú
Tröllakirkja.

Síðan settur þeir upp skip sitt í vík einni. Þar á lóninu
höfðu þeir gengið á borð að álfreka og þann sama vallgang
rak upp í þessari vík og því heitir það Dritvík.

Síðan fóru þeir að kanna lönd og er Bárður kom á víkurnes
eitt þá bað Kneif ambátt að Bárður skyldi gefa henni nesið
og svo gerði hann og er það nú kallað Kneifarnes.

Þá fann Bárður helli stóran og þar dvöldu þeir um hríð.
Þar þótti þeim svara öllu því er þeir mæltu því að
dvergmála kvað fast í hellinum. Hann kölluðu þeir
Sönghelli og gerðu þar öll ráð sín og hélst það alla stund
síðan meðan Bárður lifði.

Síðan fór Bárður þar til hann kom að tjörn einni. Þar fór
hann úr klæðum sínum öllum og þvó sér í fjörunni og hana
kalla menn nú Bárðarlaug. Þaðan skammt í frá gerði hann bæ
stóran og nefndi hann að Laugarbrekku og bjó þar nokkura
stund.

Sá maður kom út með Bárði bónda er Sigmundur hét. Hann var
sonur Ketils þistils er nam Þistilsfjörð. Hildigunnur hét
kona hans. Þau voru með Bárði að Laugarbrekku.

Þorkell rauðfeldur nam sér land er á Arnarstapa heitir en
Skjöldur bjó í Tröð. En Gróa kona hans undi eigi hjá honum
sakir skapsmuna sinna því að hún þóttist honum of góð og
fór í hellisskúta einn og ruddi með bjarghöggum, að þar
varð stór hellir, og bjóst þar um með föng sín svo hún
hafði engan bústað annan meðan Skjöldur lifði og var hann
kallaður Gróuhellir.

En eftir Skjöld dauðan bað Þorkell skinnvefja Gróu og með
atgangi Bárðar frænda hans fékk hann hennar og bjuggu þau
síðan að Dögurðará.

Þórir Knarrarson varðveitti bæ Bárðar að Öxnakeldu.

Skinnbrók ambátt Bárðar bjó að bæ þeim er Skinnbrók
heitir.

Ingjaldur fór fram fyrir nesið og fann sér land að ráði
Bárðar þar sem heitir að Ingjaldshvoli.

Svalur og Þúfa hurfu frá skipinu þegar hina fyrstu nátt og
spurðist eigi til þeirra nokkura stund en reyndar voru þau
í fjallinu og trylltust þar bæði. Og er á leið gerðust
margar óspektir af þeim og treystust menn ekki að að gera
sakir trölldóms þeirra.

Það var einn tíma að hvalur kom á reka Bárðar og hafði
Svalur þá vanda sinn og fór til um nátt að skera hvalinn.
Og sem hann hafði skorið hvalinn um stund kom Bárður þar.
Tókst þar glíma sterkleg með þeim. Trylltist Svalur þá svo
Bárði varð aflsfátt en þó kom svo um síðir að Bárður braut
hrygg í Sval og kasaði hann þar í mölinni og heitir þar
Svalsmöl. Aðra nótt eftir fann hann Þúfu á hvalnum og drap
hana með sama móti. Þetta þótti hin mesta landhreinsan.