Auð ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Og er liðu nakkverjar stundir þá mælti Auðun við konung:
"Braut fýsir mig nú herra."

Konungur svarar heldur seint: "Hvað viltu þá," segir hann,
"ef þú vilt eigi með oss vera?"

Hann svarar: "Suður vil eg ganga."

"Ef þú vildir eigi svo gott ráð taka," segir konungur, "þá
mundi mér fyrir þykja í er þú fýsist í brott."

Og nú gaf konungur honum silfur mjög mikið og fór hann suður
síðan með Rúmferlum og skipaði konungur til um ferð hans, bað
hann koma til sín er hann kæmi aftur.

Nú fór hann ferðar sinnar uns hann kemur suður í Rómaborg. Og
er hann hefir þar dvalist sem hann tíðir þá fer hann aftur,
tekur þá sótt mikla. Gerir hann þá ákaflega magran. Gengur þá
upp allt féið það er konungur hafði gefið honum til
ferðarinnar, tekur síðan upp stafkarls stíg og biður sér
matar. Hann er þá kollóttur og heldur ósællegur. Hann kemur
aftur í Danmörk að páskum þangað sem konungur er þá staddur
en ei þorði hann að láta sjá sig og var í kirkjuskoti og
ætlaði þá til fundar við konung er hann gengi til kirkju um
kveldið. Og nú er hann sá konunginn og hirðina fagurlega búna
þá þorði hann eigi að láta sjá sig. Og er konungur gekk til
drykkju í höllina þá mataðist Auðun úti sem siður er til
Rúmferla meðan þeir hafa eigi kastað staf og skreppu.

Og nú of aftaninn er konungur gekk til kveldsöngs ætlaði
Auðun að hitta hann. Og svo mikið sem honum þótti fyrr fyrir
jók nú miklu á er þeir voru drukknir hirðmennirnir. Og er
þeir gengu inn aftur þá þekkti konungur mann og þóttist finna
að eigi hafði frama til að ganga fram að hitta hann.

Og er hirðin gekk inn þá veik konungur út og mælti: "Gangi sá
nú fram er mig vill finna. Mig grunar að sá muni vera
maðurinn."

Þá gekk Auðun fram og féll til fóta konungi og varla kenndi
konungur hann.

Og þegar er konungur veit hver hann er tók konungur í hönd
honum Auðuni og bað hann velkominn "og hefir þú mikið
skipast," segir hann, "síðan við sáumst," leiðir hann eftir
sér inn.

Og er hirðin sá hann hlógu þeir að honum en konungur sagði:
"Eigi þurfið þér að honum að hlæja því að betur hefir hann
séð fyrir sinni sál heldur en þér."

Þá lét konungur gera honum laug og gaf honum síðan klæði og
er hann nú með honum.