Hrólf ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eptir þat hverfr Björn í burt, ok veit engi, hvat af honum
verðr. Ok er menn sakna Björns, þá er hans farit at leita, ok
finnst hann hvergi, sem líkligt er. Frá því er nú at segja,
at fé konungs er drepit niðr at handamáli, ok einn grábjörn
leggst á þat, bæði mikill ok grimmligr.

Eitt kveld berr þat til, at karlsdóttir sér þenna inn grimma
björn. Björn ferr at henni ok lætr allblítt við hana. Í
þessum birni þykkist hún kenna augu Björns konungssonar, ok
forðast hún þat lítt. Dýrit gengr þá frá henni, en hún ferr
eptir því ok allt til þess þat kemr at helli nokkurum. Ok sem
hún kemr at hellinum, þá er þar maðr fyrir ok heilsar Beru
karlsdóttur. Hún kennir, at þetta er Björn Hringsson, ok
verðr þar mikill fagnaðarfundr. Þar eru þau í hellinum um
hríð, því at hún vildi ekki skiljast við hann, á meðan hún á
kost. Hann kallar henni þat ósæmiligt at vera þar hjá honum,
því at hann sé dýr um daga, en maðr um nætr.

Hringr konungr kemr nú heim ór hernaðinum, ok er honum sagt,
hver tíðendi at til hafa borit, á meðan hann hefir verit í
burt, hvarf Björns, sonar hans, ok þat annat um þat mikla
dýr, sem komit væri í landit ok mest legðist á sjálfs hans
fé. Drottning eggjaði fast at láta drepa dýrit, en þó
frestaðist þat um hríð. Lætr konungr sér fátt um þetta
finnast ok þykkir með undarligu móti vera.

Einhverja nótt er þau Bera váru í rekkju sinni ok Björn
konungsson, tók Björn til orða ok mælti: "Svá grunar mik, at
banadagr minn muni vera á morgun ok munu þeir fá mik veiddan,
enda þykkir mér ekki gaman at lífinu fyrir ósköpum þeim, sem
á mér liggja, þó þat eina sé mér til yndis, sem vit erum
bæði, en þó mun þvi nú bregða. Hring þenna mun ek gefa þér,
er undir vinstri hendi mér er. Þú munt sjá liðit á morgun,
sem at mér sækir, ok þá ek er dauðr, farðu til konungsins, ok
biddu hann at gefa þér þat, sem er undir bóg dýrsins vinstra
megin, en hann mun því játa þér. Drottningu mun gruna þik, þá
er þú ætlar í burt, ok mun hún gefa þér at eta af
dýrsslátrinu, en þat skyldir þú eigi eta, því at þú ert kona
eigi heil, sem þú veist, ok muntu fæða sveina þrjá, er vit
munum eiga, ok á þeim mun þat sjá, ef þú etr af dýrsslátrinu,
en drottning þessi er it mesta tröll. Síðan far þú heim til
föður þíns, ok þar muntu fæða sveinana. Einn mun þér þó
verstr þykkja. Ok ef þú mátt eigi annast þá heima fyrir
ósköpum þeira ok ófyrirleitni, leiddu þá í burtu, ok farðu
hingat til hellisins með þá. Hér muntu sjá kistu með þremr
gólfum. Þat munu segja rúnir þær, sem þar eru hjá, hvat hverr
þeira skal eignast. Vápn þrjú eru í berginu, ok skal þat
hverr hafa, sem honum er ætlat. Sá, sem fyrst kemr til, sonr
okkar, skal Þórir heita, annarr Elg-Fróði, þriði Böðvarr, ok
þykki mér þess líkara, at þeir verði eigi litlir fyrir sér ok
þeira nöfn munu lengi uppi vera."

Hann segir henni fyrir marga hluti, ok steypist síðan
bjarnarhamrinn yfir hann, ok gengr björninn svá út ok hún
eptir honum ok litast um, ok þá sér hún koma mikit lið fram
fyrir fjallsöxlina, ok fara margir hundar ok stórir fyrir
liðinu. Björninn rennr nú frá hellinum ok með fjallinu fram.
Koma hundarnir ok konungsmenninir í móti honum, ok varð hann
þeim torsóttr. Meiddi hann marga menn fyrir þeim, áðr hann
yrði sóttr, ok alla hunda deyddi hann. Þar kom, at þeir slógu
hring um hann, ok sveimaði hann þá innan um hringinn ok sér,
í hvert efni komit er, at hann fær eigi undan komist. Snýr
hann þá þangat, sem konungr stendr, ok þrífr þann mann, sem
næstr stóð honum, ok reif hann kvikan í sundr. Þá var
björninn svá móðr, at hann kastaði sér flötum niðr. Hlaupa
þeir þá skjótt at ok drepa hann.

Þetta sér karlsdóttir. Hún gengr at konungi ok mælti: "Vilið
þér, herra, gefa mér þat, sem undir vinstra bóg dýrsins er?"

Konungr játaði því, sagði þat eitt mundu þar vera, at honum
mundi vel sóma at veita henni þat.

Konungsmenn höfðu þá flegit björninn mjök. Bera gekk þá at ok
tók í burt hringinn ok varðveitti, en eigi sáu menn, hvat hún
tók, enda var þar ekki eptir leitat. Konungr spyrr, hver hún
væri, því at hann kenndi hana eigi. Hún sagði til sín sem
henni sýndist ok annat en var.