Bós ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat byrjast nú, sem þeir bræðr höfðu fullbúið sitt lið ok
höfðu ógrynni liðs. En svá hafði Goðmundi konungi orðit þungr
pústrinn Herrauðar, at hann var eigi ferðugr at fara þessa
ferð, ok skyldu þeir bræðr hafa af veg ok vanda. Þeir höfðu
fjóra tigi skipa af Glæsivöllum, en juku þó mörgum við í
ferðinni. Þeir kómu til Bjarmalands ok fundu Hárek konung,
föður sinn, ok váru þeir Herrauðr ok Bósi nýfarnir þaðan.
Hafði Hárekr konungr þá fulla vissu af því, at þeir höfðu
tekit í burtu dóttur hans. Hafði hann þá búit lið sitt ok
hafði fimmtán stór skip. Slæst hann nú í ferð með þeim
bræðrum, ok höfðu þeir alls sex tigi skipa ok sigla nú til
Gautlands.

Nú er at segja af þeim Herrauði ok Bósa, at þeir safna liði,
þegar eð þeir koma heim, ok vildu vera búnir, ef þeim væri
eftirför veitt, en halda þá brúðlaupin, er gott tóm væri til.
Þvari karl hafði látit smíða spjót ok öxar ok örvar, á meðan
þeir váru í burtu, ok kom þar nú saman mikit fjölmenni.

Þeir frétta nú, at þeir eru við land komnir Hárekr konungr ok
synir hans, ok var nú eigi þusulaust. Lét Herrauðr nú leggja
út skipum sínum á móti þeim; hafði hann lið mikit ok frítt ok
þó miklu minna en þeir Hárekr. Lagði sínu skipi á móti
konungi Smiðr Þvarason, en Bósi móti Hræreki, Herrauðr á móti
Siggeiri, ok þurfti þar eigi at sökum at spyrja, ok tekst með
þeim bardagi mjök harðr, ok váru hvárirtveggju inir áköfustu.

Ok er bardaginn hafði eigi lengi staðit, réð Siggeirr til
uppgöngu á skip Herrauðs ok varð skjótt mannsbani. Sniðill
hét stafnbúi Herrauðar. Hann skaut spjóti at Siggeiri. Hann
tók spjótit á lofti ok skaut aftr at þeim, er sendi. Spjótit
flaug í gegnum Sniðil ok svá langt í skipsstafninn, at hann
nisti hann þar við. Herrauðr sneri nú í móti Siggeiri ok
leggr til hans með atgeir, svá at gekk í gegnum skjöldinn, en
Siggeirr snaraði svá hart skjöldinn, at Herrauði varð lauss
atgeirrinn, en hann hjó til Herrauðar, ok kom á hjálminn ok
tók af fjórðunginn, ok fylgdi þar it hægra eyrat. En Herrauðr
greip upp eina stóra ruddu af þiljunum ok laust á nasir
honum, svá at hjálmblikit gekk at andlitinu, ok brotnaði í
honum nefit ok ór honum allar tennrnar, ok stökk hann öfugr
aftr á skip sitt ok fell þá í óvit ok lá mjök lengi.

Smiðr barðist drengiliga. Hárekr konungr komst upp á skip
hans við tólfta mann ok ryðst um fast. Smiðr snýr nú á mót
honum ok hjó til hans með saxi því, sem Busla kerling hafði
gefit honum, því at hann bitu eigi atkvæðalaus vápn. Höggit
kom framan um þverar tennrnar, ok brotnuðu þær ór honum
allar, gómbeinit brotnaði ok varrirnar sprungu báðar, ok
hljóp þar ór blóð mikit. En við þetta högg brá honum svá, at
hann varð at flugdreka ok spjó eitri yfir skipit, ok fengu
margir menn bana. Hann steypti sér niðr at Smið ok gleypti
hann ok svelgir honum niðr í sik.

Þeir sáu nú, hvar fugl fló af landi ofan, sá er skergípr
heitir. Hann hefir höfuð svá mikit ok hræðiligt, at honum er
jafnat til fjándans, ok réðst á móti drekanum, ok var þeira
atgangr hræðiligr. En svá lauk þeira viðskiptum, at þeir
fellu báðir niðr, ok fell skergíprinn niðr í sjóinn, en
drekinn kom niðr í skipi Siggeirs. Herrauðr var þar þá kominn
ok lét ganga kylfuna á báðar hendr. Hann sló til Siggeirs, ok
kom höggit undir eyrat, ok brotnaði í honum allr haussinn, en
hann hraut fyrir borð ok kom aldri upp síðan.

Hárekr konungr raknar nú við ok varð at einum gelti ok greip
til Herrauðar með tönnunum ok reif af honum alla brynjuna ok
festi tennrnar í brjóstinu á honum ok reif af honum báðar
geirvörturnar niðr at beini, en hann hjó í móti á trýnit á
geltinum, ok tók af fyrir framan augun. Var Herrauðr þá svá
móðr, at hann fell á bak aftr, en galtinn trað hann undir
fótum sér, en gat eigi bitit, er af var trýnit.

Þá kom at glatunshundtík mikil á skipit ok hafði stórar
vígtenn. Hún reif gat á náranum á geltinum ok rakti þar út
þarmana ok hljóp fyrir borð. En Hárekr var þá í mannslíki ok
steypti sér fyrir borð eftir henni, ok sukku þau til grunna,
ok kom hvárki upp síðan, ok þótti mönnum sem þat mundi verit
hafa Busla kerling, því at hún sást aldri síðan.