Bós ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat berr nú til nýlundu, at þá þeir léku sem glaðast í
höllunni, at maðr gekk inn í höllina. Sá var mikill vexti ok
fríðr sýnum. Hann var í rauðum skarlatskyrtli ok silfrbelti
um sik ok gullhlað um enni. Hann var slyppr ok fór leikandi
sem aðrir, þar til er hann kom fyrir konung. Hann reiðir þá
upp hnefann ok dregr svá snöggt um nasir konungi, at ór honum
hrutu þrjár tennrnar, en blóð stökk ór nösum hans ok munni,
en hann fell sjálfr í öngvit.

Sigurðr sér nú þetta. Hann kastar nú hörpunni upp í sængina,
en rak báða hnefana í millum herða kvámumanninum, en hann
sneri undan, en Sigurðr eftir honum ok þeir Siggeirr ok allir
aðrir, en sumir styrmdu yfir konunginum. Smiðr tók í hönd
brúðinni ok leiddi hana upp í sængina ok læsti hana innan í
maga hörpunnar, en þeir drógu hana út um glugginn, sem úti
váru, ok svá Smið með, ok flýttu sér til skips ok gengu síðan
út á þat. Þá var sá þar kominn, er konunginn hafði slegit.
Sigurðr gekk ok út á skipit, er hann kom at, en Siggeirr
eftir honum með brugðit sverð. Sigurðr snýr þá aftr í móti
honum ok hratt honum á kaf; urðu hans menn at draga hann á
land verr en dauðan. En Smiðr hjó landfestina, ok drógu menn
segl upp ok gerðu bæði at sigla ok róa ok létu ganga út á haf
slíkt er mátti. Hrærekr hljóp til skips ok margir menn aðrir
með honum, en er skipum var fram hrundit, fell þar inn
kolblár sjór, ok urðu þeir at landi at leggja ok urðu at hafa
sitt hugarmót svá búit, váru ok allir menn verr en ráðlausir
af drykkjuskap.

Konungr raknar nú við ok var þó lítils máttar, ok leituðu
menn við at næra hann, en hann var mjök máttdreginn. Snerist
nú veizlan í sút ok sorg. En þá konungr hresstist, gerðu þeir
ráð sín, ok kom þeim þat saman at slíta eigi fjölmenninu ok
búast sem skjótast at fara eftir þeim fóstbræðrum.

Ok látum þá nú búast, en víkjum sögunni aftr til þeira
kumpána, at þeir sigla, þangat til at vegir skiljast ok
annarr lá til Bjarmalands. Þá bað Bósi Herrauð sigla heim til
Gautlands, en hann kvaðst eiga erendi til Bjarmalands.

Herrauðr segist eigi við hann skilja, - "eða hvat er í
erendum þínum þangat?"

Hann segir þat mundu síðar sýnast. Smiðr bauð at bíða þeira
fimm nætr. Bósi sagði, at þeim mundi þat vel duga, ok fóru
þeir nú á bátnum til lands tveir saman ok földu bátinn í
leyni nokkuru, en þeir gengu til byggða, þar sem karl bjó ok
kerling. Þau áttu dóttur væna. Þar var vel við þeim tekit ok
gefit gott vín at drekka um kveldit.

Bögu-Bósi leit hýrliga til bóndadóttur, en hún var mjök
tileygð til hans á móti. Litlu síðar fóru menn til svefns.
Bósi kom til sængr bóndadóttur. Hún spyrr, hvat hann vill.
Hann bað hana hólka stúfa sinn. Hún spyrr, hvar hólkrinn
væri. Hann spurði, hvárt hún hefði engan. Hún sagðist engan
hafa, þann sem honum væri hæfiligr.

"Ek get rýmt hann, þó at þröngr sé," sagði hann.

"Hvar er stúfinn þinn?" sagði hún. "Ek get nærri, hvat ek má
ætla hólkborunni minni."

Hann bað hana taka á millum fóta sér. Hún kippti at sér
hendinni ok bað ófagnað eiga stúfa hans.

"Hverju þykkir þér þetta líkt?" sagði hann.

"Pundaraskafti föður míns ok sé brotin aftan af því
kringlan."

"Tilfyndin ertu, " sagði Bögu-Bósi; hann dró gull af hendi
sér ok gaf henni. Hún spyrr, hvat hann vill á móti hafa.

"Ek vil sponsa traus þína," sagði hann.

"Ekki veit ek, hvernig þat er," segir hún.

"Ligg þú sem breiðast," kvað han.

Hún gerði sem hann bað. Hann ferr nú á millum fótanna á henni
ok leggr síðan neðan í kviðinn á henni, svá at allt gekk upp
undir bring- spölu.

Hún brá við hart ok mælti: "Þú hleyptir inn sponsinu um
augat, karlmaðr," kvað hún.

"Ek skal ná því ór aftr," segir hann, "eða hversu varð þér
við?"

"Svá dátt sem ek hefði drukkit ferskan mjöð," kvað hún, "ok
haf þú sem vakrast í auganu þvegilinn," sagði hún.

Hann sparir nú ekki af, þar til at hana velgdi alla, svá at
henni lá við at klígja, ok bað hann þá at hætta. Þau tóku nú
hvíld, ok spyrr hún nú, hvat manna hann væri. Hann sagði it
sanna ok spyrr, hvárt hún væri nokkut í kærleikum við Eddu
konungsdóttur. Hún sagðist oft koma í skemmu konungsdóttur ok
vera þar vel tekin.

"Ek mun hafa þik at trúnaðarmanni," sagði hann, "ok vil ek
gefa þér til þrjár merkr silfrs, at þú komir konungsdóttur í
skóginn til mín."

Hann tók nú ór pungi sínum þrjár valhnetr. Þær váru sem á
gull sæi. Hann fekk henni þær ok bað hana segja
konungsdóttur, at hún vissi einn þann lund í skóginum, at
slíkar hnetr væri nógar.

Hún sagði konungsdóttur eigi upporpna fyrir einum ok sagði
henni fylgja at jafnaði gelding þann, "er Skálkr heitir ok er
svá sterkr, at hann hefir tólf karla afl, hvat sem reyna
þarf."

Bósi kvaðst þat eigi hirða, ef ekki væri við fleirum at sjá.

Um morguninn snemma fór hún at finna konungsdóttur ok sýnir
henni gullhnetrnar ok sagðist vita, hvar slíkar mætti nógar
finna.

"Förum þangat sem fyrst," segir konungsdóttir, "ok þrællinn
með okkr." Ok svá gera þau.

Þeir kompánar váru nú komnir í skóginn ok snúa til móts við
þau. Bósi heilsar jungfrúnni ok spyrr, hví hún ferr svá
einmana. Hún kvað eigi hættligt um þat.

"Þat er nú sem takast vill," segir Bósi, "ok ger nú hvárt er
þú vilt, at fara með mér viljug eða geri ek skyndibrúðlaup
til þín hér í skóginum."

Þrællinn spyrr nú, hverr gaurr svá firna djarfr er, at slíkt
lofar sér at gleypa. Herrauðr bað hann þegja, fúlan slána.
Þrællinn sló með stórri kylfu til Herrauðar, en hann brá við
skildinum. Höggit var svá þungt, at hann brotnaði allr.
Herrauðr hljóp undir þrælinn, en hann tók fast í móti, ok
váru þeira sviptingar sterkligar, ok fór þrællinn hvergi á
hæl. Bósi kom þá at ok tók fætrna undan þrælnum, ok lögðu
síðan snöru á háls honum ok hengdu hann þar á eikunum.

Síðan setti Bósi konungsdóttur á handlegg sér ok bar hana til
skips, ok létu frá landi ok fóru þar til, er þeir fundu Smið.
Konungsdóttir barst lítt af, en þegar Smiðr hafði orð við
hana, tók af henni allan óhug, ok sigldu heim í Gautland.