Yng ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Dagur hét sonur Dyggva konungs er konungdóm tók eftir hann.
Hann var maður svo spakur að hann skildi fuglsrödd. Hann átti
spör einn er honum sagði mörg tíðindi. Flaug hann á ýmsi
lönd.

Það var eitt sinn að spörinn flaug á Reiðgotaland á bæ þann
er á Vörva heitir. Hann flaug í akur karls og fékk þar matar.
Karl kom þar og tók upp stein og laust spörinn til bana.

Dagur konungur varð illa við er spörinn kom eigi heim. Gekk
hann þá til sonarblóts til fréttar og fékk þau svör að spör
hans var drepinn á Vörva. Síðan bauð hann út her miklum og
fór til Gotlands. En er hann kom á Vörva gekk hann upp með
her sinn og herjaði. Fólkið flýði víðs vegar undan. Dagur
konungur sneri herinum til skipa er kveldaði og hafði drepið
mart fólk og mart handtekið.

En er þeir fóru yfir á nokkura þar sem heitir Skjótansvað eða
Vopnavað þá rann fram úr skógi einn verkþræll á árbakkann og
skaut heytjúgu í lið þeirra og kom í höfuð konungi skotið.
Féll hann þegar af hestinum og fékk bana.

Í þann tíma var sá höfðingi gramur kallaður er herjaði en
hermennirnir gramir.

Svo segir Þjóðólfur:

Frá eg að Dagr

dauðaorði,

frægðar fús,

um fara skyldi,

þá er valteins

til Vörva kom

spakfrömuðr

spörs að hefna.

 

Og það orð

á austrvega

vísa ferð

frá vígi bar,

að þann gram

um geta skyldi

slönguþref

sleipnis verðar.