kvað eigi gleðiorð at mǫnnum En er þat fann Arinbjǫrn þá spurði hann Egil hvat til bǽri Vil ek at þú látir mik
vita Egill svaraði Ek ber áhyggju eftir hvernig ek skal ná fé því er ek vá til þá er ek fellda Ljót
hinn bleika Nú vildi ek þar hafa til liðsinni þitt at ek nǽða því fé Arinbjǫrn svaraði Eigi ǽtla ek
þat fjarri lǫgum at þú ǽttir þat fé en þó þykki mér fastliga komit Er konungsgarðr rúmr
inngǫngu en þrǫngr útgǫngu Hafa oss orðit margar torsóttar fjárheimtur þínar
Þar er vér áttum við ofrefli um ok sátum vér þá í meira trausti en nú þvíat vinátta okkur Hákonar
konungs stendr heldr grunt þótt ek verða svá at gera sem fornkveðit er at sá verðr at fága
er undir hlytr at búa Egill mǽlti Þar leikr hugr minn á at vit freistum þessa mála við konung
þvíat mér er sagt at hann haldi vel lǫgin ok sé réttlátr Ok mun ek fara á fund hans ok vita um
þetta mál við hann Arinbjǫrn kvezk þess ófúss Þykki mér Egill sem því muni eigi hǿgt saman at koma
kappi þínu ok skaplyndi konungs En hann er engi vinr þinn Nú vil ek heldr með þessa mála
leitan fara til konungs Egill kvað Þat gjarna vildu Konungr var þá á Hǫrðalandi Bjó nú Arinbjǫrn ferð sína
Egill var heima þvíat Arinbjǫrn vildi eigi at hann fǿri Kemr nú Arinbjǫrn á fund konungs Berr hann upp erendi fyrir
konung Segir at Egill þóttisk eiga fé þat er Ljótr hinn bleiki hafði átt en fé þat hafa upp tekit
ármenn yðrir Vil ek þess biðja yðr herra at Egill nái hér lǫgum af Konungr svarar máli hans
heldr stutt Eigi veit ek Arinbjǫrn sagði konungr hví þú gengr með máli þessu fyrir hǫnd Egils Hann kom eitt sinn á minn
fund ok sagði ek at ek vilda lítlar einar vistir hans hér í landi Nú þarf eigi at vekja við
mik slíkt tilkall eðr deila við mik sem við Eirík bróður minn Ok er þér þat at segja Arinbjǫrn at
þú skal þǽr einar stundir vera hér á landi at þú metir eigi meira útlenda menn en oss þvíat
ek veit at hugr þinn stendr þar til er eru Eiríkssynir Nú er þér sá kostr beztr at fara til
þeira ok vera með þeim þvíat mér er grunr á mikill at þú munir verða mér illr tiltaks ef
oss greinir á En er Arinbjǫrn sá at konungr tók þessu svá þungt þá sá hann erendislok sín Býsk
hann þá til heimferðar Var konungr þá styggr en Arinbjǫrn fekk sér ekki skap til at láta til við konung ok
skildusk at svá búnu Fór Arinbjǫrn heim ok sagði Agli erendislok sín ok kvazk eigi mundu oftarr fara
þessa erendis Egill varð ófrýnn við þessa sǫgu Þóttusk hann mikils missa við konung ok vera hlutrǽningr
Fám dǫgum síðarr var þat einn morginn þá er Arinbjǫrn var í herbergi sínu þá lét hann
kalla Egil þangat En er hann kom þar þá lauk Arinbjǫrn þar upp féhirðslu ok reiddi þar fjóra tigi marka
silfrs fríðs Þá mǽlti Arinbjǫrn Þetta fé geld ek fyrir jarðir þǽr er átti Ljótr hinn bleiki
ok þykki mér þat sannligt at þú hafir þessi laun af okkr Friðgeiri fyrir þat er þú drapt Ljót þvíat
ek veit at þú lézk mín at njóta Em ek þá ok skyldr at láta þik eigi verða hlutrǽning
Egill tók við fénu ok þakkaði honum valgjǫrðir sínar Var Egill þá hinn kátasti Frá Arinbirni
Arinbjǫrn var vetr þenna heima at búum sínum en eftir um várit býsk hann í hernað
Hafði hann til þeirar ferðar 300 manna Váru þat sveitungar hans ok bóndasynir Egill rézk til ferðar með Arinbirni
ok stýrði skipi einu Margir fóru ok sveitungar Egils En þeir er eftir váru fóru í Vík austr með skip Egils
ok vǫrðu þar fé hans En þeir Arinbjǫrn ok Egill heldu langskipum suðr með landi ok þaðan til Saxlands ok herja þar
um sumarit ok fá þar mikit fé ok áttu margar orrustur En er hausta tók heldu þeir til Fríslands