quað æigi gleði orð at monnum en er þat fann Aʀinbiorn þa spurði hann Egil huat til bǽri vil ek at tu later mik
vita Egill svaraði Ek ber ahyggiu eptir hvernig ek skal na fe þvi er ek ua til þa er ek fellda líot
hinn bleika Nv villdi ek þar hafa til liðsinní þitt at ek næða þvi fe Aʀinbiorn svaraði æigi ætla ek
þat fiai laugum at tu ættir þat fe En þo þikki mer fastliga komit Er konungs garðr rúmr
inn gongu en þravngr vt gongv hafa oss orðit margar torsottar fiar heímtur þinar
þar er ver attum við ofr efli um ok satum ver þa i meira trausti en nv þviatt uinatta okkr hakonar
konungs stendr helldr grunt þott ek uerða ꜱva at gera sem fornkveðít er at sa verðr at fga
er undir hlytr at bva Egill mællti þar leikr hvgr minn  at við freistum þeꜱa mꜳla uið konung
þviatt mer er sagt at hann halldi val laugin ok se rettltr ok mun ek fara a fund hans ok vita um
þetta mꜳl við hann Aʀinbiorn kvez þeꜱ o fuss þikki mer Egill sem þvi muni æigi hægt saman at koma
kappi þínv ok skaplyndi konungs En hann er engi vín þinn Nu vil ek helldr með þeꜱa mala
leitan fara til konungs Egill quat þat giarna villdu konungr var þa a haurða landi Bio nu Aʀinbiorn ferð sina
Egill uar heima þviatt Aʀinbiorn villdi æigi at hann færi Kemr nv Aʀinbiorn a fund konungs Berr hann upp erendi fyrir
konung Seger at Egill þottiz eiga fe þat er liotr hinn bleiki hafði tt En fe þat hafa upp tekit
ꜳr menn yðrir vil ek þeꜱ biðia yðr herra At Egill nai her laugum af konungr svarar mali hans
helldr stutt æigi veit ek Aʀinbiorn sagði konungr hvi þv gengr með mali þeꜱu fyrir hond Egils hann kom eitt sinn a minn
fund ok sagdi ek at ek villda litlar einar uistir hans her i landi Nv þarf æigi at uekía uið
mik slikt til kall eðr deila við mik sem við Eirik broður minn Ok er þer þat at segia Aʀinbiorn at
þv skal þær einar stundir vera her a landi at þv metír æigi meira út lenda menn En oss þviatt
ek veit at hugr þinn stendr þar til er erv Eiʀiks synir Nv er þer sa kostr beztr at fara til
þeira ok vera með þeim þviatt mer er grunr a mikill at tv munir verða mer illr til taks ef
oss greinir a En er Aʀinbiorn sa at konungr tok þeꜱu ꜱva þvngt þa sa hann erenꝺıſ ſın lok erendis lok sin byz
hann þa til heim ferðar var konungr þa styggr En Aʀinbiorn fekk ꜱer ekki skap til at lata til við konung ok
skilduz at suo bvnv For Aʀinbiorn heim ok sagdi Agli erendis lok sin ok qvaz æigi mundv optarr fara
þeꜱa erendíss Egill varð ofrynn við þeꜱa sǫgu þottuz hann mikils missa við konung ok vera hlvtræníngr
Faam dogum siðaʀ var þat einn morgin þa er Aʀinbiorn var i herbergi sinv þa let hann
kalla Egil þangat En er hann kom þar þa lauk Aʀinbiorn þar upp fehirðzlv ok reiddi þar fiora tigi mar ka
silfrs friðs þa mællti Aʀinbiorn þetta fe gelld ek fyrir jarðir þær er atti liotr hínn bleiki
ok þikki mer þat sannlikt at þu hafir þeꜱi laun af okkr friðgeiri fyrir þat er þu drapt liot þviatt
ek ueit at þv letz min at niota em ek þa ok skylldr at lata þik æigi uerða hlut ræníng
Egill tok við fenv ok þakkadi honum valgiordir sinar var Egill þa hinn katazti fra arinbirni
Arinbíorn var vetr þenna heima at buum sinum En eptir um varit byz hann i hernat
hafði hann til þeirar ferðar ccc manna voru þat sveitvngar hans ok bonda synir Egill reðz til ferðar með Aʀinbirni
ok styrði skipi eínu margir foru ok sveitungar Egils En þeir er eptir uoru foru i vik austr með skip Egils
ok vorðv þar fe hans En þeir Aʀinbiorn ok Egill helldv langskipum svðr með landi ok þaðan til saxlandz ok heria þar
um sumarit ok fa þar mikit fe ok attu margar orrustur En er hausta tok helldv þeir til frislandz