sverðinu í móti ok hvert at ǫðru ok beit ekki sverðit Sér hann nú at honum mun eigi svá búit hlýða
Greip Egill laust sverðit ok hljóp at Atla ok greip hann hǫndum ok kenndi þá aflsmunar ok rak hann Egill
þá Atla niðr Grýfðisk hann þá niðr at honum ok beit í sundr barkann í honum ok lét Atli svá líf sitt
Egill stóð upp skjótt ok hljóp þangat sem blótnautit stóð Greip hann annarri hendi hornit
en annarri í granarnar ok snaraði svá hart at þegar horfðu upp fǿtrnir á graðunginum en í sundr
hálsbeinit Þá gekk Egill til fǫrunauta sinna ok kvað vísu Beit at nú sá er brugðum
blá Dragvendil unda af því at eggjar deyfði Atli fram enn skammi neytta ek afls við
ýti ǫrmálgastan hjǫrva jakslbróður lét ek eyða ek bar sǿmd af nauðum Eftir þat
eignaðisk hann jarðir þǽr er hann hafði til deilt Ekki er þess getit at fleiri urði til tíðenda
á þinginu Egill fór þá fyrst í Sogn til Þórðar ok skipaði þá jarðir þǽr er hann hafði fengit
Þaðan fór hann um várit með fǫruneyti sitt austr til Víkr Fór hann þá fyrst á fund Þorsteins
ok dvaldisk þar um hríð Egill bjó skip sitt um sumarit ok sigldi á haf þegar hann var búinn Fórsk honum
vel ok kom at landi skammt frá bǿ sínum Hann hafði þá enn allmikit fé með at fara Hann var maðr stórauðigr
ok hafði bú risuligt Ekki var hann hlutsamr um mál manna Váru menn ok vel til hans Var hann þá út
hér nǫkkura vetr Egill ok Ásgerðr áttu bǫrn nǫkkur Bǫðvarr hét sonr hans ok annarr Gunnarr
þriði Þorsteinn Þorgerðr hét dóttir þeira ok Bera Ǫll váru þau mannvǽnlig ok vel viti borin Frá Agli
Egill spurði þau tíðendi austan um haf at Eiríkr konungr var fallinn í orrustu í vestrvíking en
Gunnhildr ok synir hennar hǫfðu farit til Danmarkar Þat spurði hann ok at Arinbjǫrn var kominn til Nóregs
ok hann hafði þar fengit veizlur sínar ok eigur þǽr allar er hann hafði átt ok hann var þá í miklum
kǽrleikum við Hákon konung Þótti Agli þá fýsiligt at fara til Nóregs Þat fór ok með þessi tíðendasǫgn
at Aðalsteinn konungr var andaðr á Englandi ok réð þá fyrir Játmundr bróðir hans Egill bjó skip sitt
ok réð til háseta Ǫnundr sjóni sonr Ána frá Ánabrekku rézk til ferðar með Agli Hann var mikill
maðr ok var þat margra manna mál at hann vǽri eigi einhamr Hann var farmaðr mikill ok vinr Egils Þeir
létu skjótt í haf ok kómu til Nóregs at miðju sumri Þeir stefndu þá inn í Fjarðafylki
Þeir fengu skjótt tíðendi af landinu ok var þeim sagt at Arinbjǫrn var heima at búum sínum Helt Egill
þá skipi sínu til hafnar sem nǽst bǿ Arinbjarnar Fóru síðan á fund hans ok varð þar fagnafundr
Bauð Arinbjǫrn Agli með sér at vera ok þeim af hásetum hans sem hann vildi Skipaði Egill þá hásetum
sínum þar í nánd sér en hann var með Arinbirni við tolfta mann Egill hafði látit gera langskips segl
ok vanda sem mest at segl gaf hann Arinbirni ok enn fleiri gjafir góðar Var Egill þar um vetrinn
í góðu yfirlǽti Hann fór um haustit suðr í Sogn ok heimti þar landsskyldir sínar Síðan
fór hann aftr í Fjǫrðu Arinbjǫrn hafði boð mikit at jólum ok bauð at sér vinum sínum
Var þar fjǫlmenni mikit ok veizla Hann gaf Agli at jólagjǫf silkislǿður gullsaumaðar ok
mjǫk settar gullknǫppum allt niðr í gegnum Hann hafði látit gera við vǫxt Egils á Englandi
ok hann gaf honum alklǽðnað nýskorinn at jólum Váru þar skorin í ensk klǽði með mǫrgum
litum Arinbjǫrn gaf margskonar gjafar þeim er hann hafði heimsótt þvíat hann var allra manna
ǫrvastr ok hinn mesti skǫrungr Egill tók ógleði mikla eftir jólin svá at hann