at ek bið aldri ró Arinbjǫrn gekk þá út ok settisk við glugginn hjá Agli Hann sá hvar hamhleypa fór annan veg af
húsinu Arinbjǫrn sat þar til þess er lýsti af degi En er hann kom til loftsins þá hafði Egill ort drápuna svá at hann
mátti kveða um morguninn Eftir þat heldu þeir vǫrð á nǽr konungr gengi til borða Eiríkr konungr gekk til borðs at
vanda sínum ok var fjǫlmenni mikit með honum En er Arinbjǫrn varð þess varr þá gekk hann með sveit sína alvápnaða í konungsgarðinn
Hann krafði sér inngǫngu í hǫllina En honum var þat heimilt Þá ganga þeir Egill inn með helming liðs en
annarr helmingr er úti Arinbjǫrn heilsaði konungi ok tók hann því vel Þá tók Arinbjǫrn til máls Nú er Egill hér kominn ok hefir hann
ekki leitat til brauthlaups Nú viljum vér vita hverr hans hluti skal vera Vǽnti ek at þú munir láta njóta
orða minna þvíat mér þykkir allmiklu skifta at Egill fái sǽtt af yðr Hefi ek þat gǫrt sem verðugt
er at ek hefi ǫngan hlut sparat at mǽla ok gera at þá vǽri yðarr vegr meiri en áðr Hefi ek látit
eigur mínar ok frǽndr alla í Nóregi ok fylgt þér er allir lendir menn þínir skildusk við þik Ok er allt þat makligt
þvíat þú hefir marga hluti vel til mín gǫrt Þá mǽlti Gunnhildr Hǽtt u Arinbjǫrn ok tala eigi lengra Mart hefir þú stórval
til mín gert ok svá til Eiríks konungs Hefir hann þat ok allt fullu launat Er þér miklu meiri vandi við Eirík konung
en við Egil Ok þess eigi biðjanda at Egill fari refsingalauss í brott slíkt sem hann hefir til saka gǫrt Þá mǽlti Arinbjǫrn
Ef þú Gunnhildr hefir því ein ráðit at Egill skal hér enga sǽtt fá þá er þat hǫfðingligt at gefa honum frest
ok fararleyfi um viku sakir at hann forði sér er hann hefir at sjálfvilja sínum hingat farit á konungsfund ok vǽnt af
honum friðar Gunnhildr mǽlti Kann ek þat at sjá Arinbjǫrn at þú ert í slíku hollari Agli en Eiríki konungi Ef Egill skal ríða heðan í brott
á viku at þá er hann kominn á fund Aðalsteins konungs á þeiri stundu En Eiríkr konungr þarf nú ei at dyljask
at því at honum verða nú allir ofreflismenn við at eiga En fyrir skǫmmu mundi þat eigi líkligt þykkja at konungr
mundi eigi hefna harma sinna á Egil Arinbjǫrn mǽlti Engi mun kalla Eirík konung at meira mann þótt hann drepi
einn bóndason útlendan þann er gengit hefir á vald hans En ef konungr vill miklask af þessu þá skal ek
veita honum slíkt er ek má at þessi tíðendi þykki heldr frásagnarverð þvíat vit Egill munum nú jafnheilir
heðan ganga ef ek má ráða Munt u þá dýrt kaupa dauða Egils um þat er vér erum allir at jǫrðu
lagðir vit Egill ok sveitungar várir Ok mundi mik annars vara af þér konungr at þú myndir heldr vilja
oss alla at jǫrðu leggja en láta mik ráða eins manns lífi af þér ef ek bǽði þik Þá svaraði konungr Allmikit
kapp leggr þú við Egil um þetta mál En trauðr mun ek at vinna þér skaða ef því er at skifta um þetta
mál En ǿrnar eru sakir við Egil hvat sem ek lét gera við hann En er konungr hafði þetta mǽlt gekk Egill fyrir konung ok
hóf upp kvǽði ok fekk þegar hljóð Hér hefr Hǫfuðlausn Vestr kom ek um ver
en ek Viðris ber manstrandar mar svá er mitt of far dró ek eik á flot við ísa brot
hlóð ek mǽrðar hlut míns knarrar skut Buðumsk hilmir lǫð þar á ek hróðrar kvǫð
ber ek óðinmjǫð á engla bjǫð lofat vísa vann víst mǽri ek þann hljóðs biðjum hann þvíat
hróðr of fann Hygg vísir at vel sómir þat hvé ek þylja fer ef ek þǫgn of get
flestr maðr of frá hvat fylkir vá en Viðrir sá hvar valr of lá Var at villr staðar vefr
darraðar fyrir grams glǫðum geirvangs rǫðum þars í blóði í brimils móði flaustr
of þrumdi en und um glumdi Hné fyrða fit unds fleina hnit orðstír of gat
Eiríkr at þar fremr mun ek segja ef firar þegja frágum fleira til frama þeira ǽstusk
undir við jǫfurs fundi brustu brandir við blár randir Hlǫnn heinsǫðull við hjálm rǫðul