vápnum um nǽtr Hann svaraði Ek hrǽðumsk ok bjǫrninn ok fáir menn þykkja mér nú
fara vápnlausir þvíat bjǫrninn hefir eltan mik um alla eyna eðr eru
hér menn í svefni Sveinarnir sǫgðu at þeir Berg-Ǫnundr ok Fróði mundi enn drekka
þvíat þeir sitja nǽtr allar segi þit þeim þá kvað Egill at bjǫrninn er hér í skóginum en ek verðr
at skunda heim Þá hvarf hann í skóginn en sveinarnir hlaupa heim til bǿjarins ok til stofu
þar er þeir Berg-Ǫnundr ok Fróði ok Haddr drukku Sveinarnir sǫgðu hvar bjǫrninn var kominn Þeir Berg-Ǫnundr
hljópu upp skjótt ok gripu vápn sín er þar hengu yfir þeim ok gengu til skógar Þar gengu mǫrg
skógarnef í mǫrkina ok runnar í stǫðum Þá sǫgðu sveinarnir hvar bjǫrninn var í runninum
En er þeir sóttu at runninum sá þeir at limarnar hrǿrðusk í einum stað Þóttusk þeir þá vita
hvar bjǫrninn var Þá mǽlti Berg-Ǫnundr at þeir Fróði ok Haddr skyldu renna milli runnsins ok skógarins
ok gǽta at dýrit nǽði eigi mǫrkinni En Berg-Ǫnundr rann fram um runninn Hann hafði hjálm
á hǫfði skjǫld ok spjót ok sverð Egill var þá í runninum er hann sá hvar Berg-Ǫnundr fór Hann brá
þá sverði sínu ok festi á handlegg sér þvíat hǫnk var á meðalkaflanum en tók spjótit í hǫnd
sér ok rann þá mót Berg-Ǫnundi En er hann sá þat skaut hann fyrir sik skildinum En áðr þeir mǿttusk
skaut hvárr á ǫðrum Egill laust við skildinum ok bar hallan svá at kesjan reisk ór
ok svá niðr í jǫrðina En kesjan Egils flaug í gegnum skjǫldinn ok gekk mjǫk langt upp
á fjǫðrina ok varð spjótit fast í skildinum Varð þá Berg-Ǫnundi þungbǽrr skjǫldrinn Egill
greip skjótt sverð sitt ok lagði til Berg-Ǫnundar Hann brá ok sverði sínu til miðs Hann rataði áfram við lagit Egill
kippti at sér sverðinu ok reiddi upp hart ok skjótt ok hjó á hálsinn svá at af tók hǫfuðit Egill tók
þá spjótit ór skildinum En er þeir Haddr ok Fróði sá fall Berg-Ǫnundar hvǫtuðu þeir til er Egill snerisk
í móti þeim ok skaut kesjunni at Fróða ok gegnum skjǫldinn ok sjálfan hann svá at út gekk um
herðarnar Fell hann þegar dauðr niðr Tók þá sverðit ok snerisk við Hadd Skiftusk þeir ok fám hǫggum
við áðr Haddr fell Þá kómu þar sveinarnir Egill mǽlti við þá Gǽtið þér nú hér Berg-Ǫnundar húsbónda
yðars ok félaga Ǫngum mun siðr en bjarnarins at eigi komi at dýr né fuglar
Eftir þat gekk Egill leið sína ok var eigi kominn langt áðr fǫrunautar hans kómu í mót honum Þeir spurðu hvat
hann hefði annast í uppgǫngu sinni Þá kvað Egill vísu Sátuð lyngd til lengi ljósheims yfir bǫr
þeima meirr varða ek fé forðum fjarðǫlna hlut skǫrðum áðr Berg-Ǫnund benjum
bensvǽfðan lét ek venjask brynjaðr felld ek bǽði blóði Hadd ok Fróða
Þá mǽlti Egill Nú skulum vér snúa aftr til bǿjarins ok fara hermannliga Vér skulum drepa menn alla
vígja en taka fé þat allt er vér megum með komask Nú fara þeir til bǿjarins ok hlaupa í hvert
hús ok drepa karla alla þá er vígir váru Drápu þeir tolf menn en rǽntu fé ǫllu en spilltu því
er þeir máttu eigi með komask Þeir tóku brutt búfé allt ok ráku til strandar ok drápu
ok báru á bátinn En létu þat eftir liggja er þeir máttu eigi með komask Fóru síðan í brott leið
sína ok út um eyjasundin Egill var þá svá reiðr at ekki mátti við hann mǽla Sat hann við
stjórn á bátinum En er þeir fóru út á fjǫrðinn til Herðslu þá reri útan í móti
þeim Rǫgnvaldr konungsson ok váru saman 13 á karfanum þeim hinum steinda