Þá var þat sagt frá hverju sinni at skip kom af hafi frá Nóregi ok þat tíðenda at Bjǫrn hǫldr
var dauðr Þat fylgði ok þeiri sǫgn at fé þat allt er Bjǫrn hafði átt at þat hafði Berg-Ǫnundr
allt upp tekit ok hafði heim til sín allt lausafé en jarðir hafði hann byggðar ok skildar sér
allar landsnytjar ok kastar sinni eign á En er Egill heyrði þetta sagt þá spurði Egill hvárt Berg-Ǫnundr
mundi sínum ráðum fram fara eðr hefði hann traust sér meiri manna Honum var sagt at Berg-Ǫnundr
var kominn í vináttu við Eirík konung ok Gunnhildi Egill lét þá vera kyrt um haustit En er vára tók
lét hann búa skip sitt til hafs ok fekk menn til Ásgerðr kona hans fór með honum en Þórdís Þórolfsdóttir
var eftir Egill sigldi á haf ok er ekki getit um ferðir hans fyrr en hann kom til Nóregs Helt hann þegar á
fund Arinbjarnar ok tók vel við honum ok bauð honum þar at vera ok þat þá Egill ok fóru þau þangat Egill kom brátt
á rǿður við Arinbjǫrn um fjárreiður þǽr er hann þóttisk eiga þar í landi Arinbjǫrn svaraði Þat mál þykki mér eigi
vǽnt Berg-Ǫnundr er maðr harðfengr ok ódǽll ranglátr ok fégjarn En hann hefir nú hald mikit af
Eiríki konungi ok Gunnhildi en hann er óvin þinn hinn mesti Egill svaraði Konungr mun oss láta ná réttu af sér
ok lǫgum með liðveizlu þinni Ráða þeir nú þat af at Egill skipar skip ok fóru þeir saman tuttugu menn suðr
á Hǫrðaland ok koma fram á Aski Ganga þar til húss ok hitta Berg-Ǫnund heima Þá hefr Egill upp mál
sitt ok krefr fjárskiftis af arfi Bjarnar sagði at dǿtr Bjarnar váru jafnkomnar til arfs eftir
hann at lǫgum þótt Ásgerðr sé bezt borin en Gunnhildr kona þín Berg-Ǫnundr svaraði þegar geystr með ǫllu
ok kveðr hann vera furðu djarfan mann þér sem hann er útlagi orðinn af konungi er þú ferr higat í land ok ǽtlar
higat til ágangs við menn hans ok vini Mátt u þat ǽtla at ek hefi látit velta slíka svá sem þú ert ok af
minni sǫkum en mér þykkja þessar vera ef þú tekr til arfs fyrir hendr konu þinnar þvíat þat er
kunnigt alþýðu manna at hón er þýborin at móðerni Berg-Ǫnundr var málóði um hríð Egill sá at hann fekk
ekki af Berg-Ǫnundi Þá stefndi hann honum til Gulaþingslaga Berg-Ǫnundr kvazk koma mundu til Gulaþingslaga Ok þat
mynda ek vilja at eigi kemir þú heill þaðan Egill sagði at hann mundi koma en verðr um sem má hversu
málum várum verði skipat Fara þeir Egill í brott ok heim ok segir Arinbirni frá ferðum sínum ok svǫrum
Berg-Ǫnundar Arinbjǫrn verðr reiðr mjǫk er hann kallaði fǫðursystur sína ambátt Ferr Arinbjǫrn á fund
konungs ok berr upp mál þetta Konungr tók því ekki fljótt sagði at Arinbjǫrn hefði lengi dregit fram hlut
Egils Hefir hann þín at notit er hann hefir verit hér í landi en nú mun ek mér eigi líka láta at þú látir hann
ganga hér á hendr vinum mínum Arinbjǫrn sagði at hann mun láta Egil ná lǫgum Konungr var heldr styggr
í rǿðunni Ferr Arinbjǫrn aftr ok sagði Agli at óvǽnt horfði Nú líðr af vetrinn ok kemr þar er menn
skulu sǿkja til þingsins Arinbjǫrn er mjǫk fjǫlmennr ok ferr Egill með honum Eiríkr konungr kom þar ok ok hafði allmikit
fjǫlmenni Berg-Ǫnundr var í sveit með konungi En er dǿma skyldi um mál manna þá gengu hvárirtveggju
þar til sem dómrinn var settr ok fluttu hvárirtveggju fram sannendi sín Berg-Ǫnundr var allstórorðr
Þar er dómrinn var settr var sléttr vǫllr ok settar niðr heslistengr í vǫllinn í hring ok lǫgð
um útan vébǫnd en í hringinum sátu dómendr tolf er dǿma skyldu um mál manna
Arinbjǫrn réð fyrir hverir dómendr váru ór Firðafylki Sátu nú dómendr tolf ór Firðafylki ok ellifu
ór Sognafylki ok tolf ór Hǫrðafylki Þórðr Brynjolfsson réð hverir ór Sogni
váru ok váru þeir eins liðs ok Arinbjǫrn Þórðr hafði haft þangat langskip alskipat ok margar smá skútur