On this page...
Images
hafði hent þá menn alla þá sneri hann aftr þar til er bardaginn hafði verit Hitti hann þá Þórolf bróður sinn ok
þótti eftir hann allmikill skaði Hann tók upp líkit ok þó Bjoggu síðan um eftir siðvenjum Grófu
þeir þar grǫf ok lǫgðu þar Þórolf í með vápnum sínum ǫllum ok herklǽðum Spennti Egill sinn gull
hring
á hvára hǫnd ok kvað vísu Gekk sá er óðisk jarls mann bana snarla þreklundaðr fell
Þundar Þórolfr í gný stórum jǫrð grǿr en vit verðum Vínu nǽr em mínu helnauð
er þat hylja harm ágǽtan barma Ok enn kvað hann Valkǫstum hlóð ek vestan vang fyrir
merkistangir ótt var él þat er sóttum Aðils blám Naðri háði ungr við engla Óláfr þrimu
staða helt þar er hrafnar sultu Hringr á vápna þingi Egill fór til fundar við Aðalstein konung er hann
sat yfir drykkju En er konungr sá Egil mǽlti hann at rýma skyldi hinn ǿðra bekk fyrir honum Egill sky
ldi
sitja gagnvert konungi Hann settisk niðr ok skaut skildinum undir fǿtr sér Hann hafði hjálm
á hǫfði ok lagði sverð um kné sér ok dró stundum til miðs en stundum skelldi hann aftr
í umgjǫrðina Hann sat uppréttr ok var gneypr mjǫk Egill var maðr mikilleitr ok ennimikill
brúnmikill ok nefit eigi langt heldr digrt en granstǿðit mikit ok lǫng hakan ok
breið hálsdigr Var hann ok allherðmikill harðligr ok grimmligr þá er hann var reiðr Hann var vel í vexti
mikill ok sterkr ok ulfgrár á hár En er hann sat sem áðr var frá sagt þá hleypti hann brú
nunum
jafnan ofan á nef sér en lotum upp í hársrǿtrnar Hann var svarteygðr ok skol
brúnn
Ekki vildi hann drekka þótt honum vǽri boðit Aðalsteinn konungr sat í hásǽti sínu Hann lagði
ok sverð um kné sér en er þeir sátu svá um stund dró konungr sverðit ór slíðrunum Hann dró gullhring
af hendi sér bǽði mikinn ok góðan ok dró á blóðrefilinn Hann stóð upp ok gekk á mitt golf
ok rétti til Egils Hann stóð upp ok brá sverði sínu ok gekk á golfit ok rétti sverðit í bug hringsins ok
dró at sér ok gekk til rúms síns ok lét hringinn á hǫnd sér Fór þá brún hans í lag Þá gaf konungr
honum annan hring Egill lagði þá vápn sín ok tók við horni ok kneyfði af ok kvað vísu
Hvarmtangar lǽtr hanga hrumvirgils mér brynju Hǫðr á hauki troðnum heiðis un
ga
meiði rytmeiðis kná ek reiða ráðir gunnvala bróðir gelgju seil á gálga geirveðrs
lofi meira Þaðan af drakk hann at sínum hlut ok mǽlti við aðra menn Eftir þat lét konungr bera inn kistur
tvǽr ok báru tveir menn hvára ok váru fullar af silfri Konungr mǽlti Kistur þessar skalt u fǿra fǫður
þínum Ok sendi ek honum þat í sonargjǫld En þú skalt taka með mér lǫnd eðr lausan eyri sǿmd ok
virðing sem þú vill sjálfr kjósa þat Egill tók við fénu ok þakkaði konungi gjafar ok vingan Hann tók
þá at gleðjask ok kvað vísu Knáttu hvarms af harmi hnúpgnípur mér drúpa nú fann ek
þann er ennis ósléttar þǽr rétti gramr hefir gerðihǫmrum grundar upp of hrundnar sá
er mér ýgr af augum ársíma mér grímur Þá váru grǿddir þeir menn er lífs varð auðit Egill
var hinn nǽsta vetr með konungi eftir fall Þórolfs bróður síns ok hafði hann miklar virðingar af konungi Var
þá lið þat allt með Agli er áðr hǫfðu með þeim báðum verit ok ór orrustu hǫfðu komisk Þá orti Egill
drápu um Aðalstein konung ok er þetta stefit í Nú liggr hǽst und hraustum hreinbraut Aðalsteini
Þá gaf konungr honum at bragarlaunum gullhringa tvá ok stóð hvárr mǫrk ok skikkju góða En er Egill
hafði þar verit um vetrinn þá lýsti hann því fyrir konungi at hann vill fara til Nóregs ok vita hvat títt vǽri um hag
Ásgerðar konu þeirar er Þórolfr bróðir hans hafði átt Þar standa saman fé mikil ok góð ok á ek því fyrir
þótti eftir hann allmikill skaði Hann tók upp líkit ok þó Bjoggu síðan um eftir siðvenjum Grófu
þeir þar grǫf ok lǫgðu þar Þórolf í með vápnum sínum ǫllum ok herklǽðum Spennti Egill sinn gull
hring
á hvára hǫnd ok kvað vísu Gekk sá er óðisk jarls mann bana snarla þreklundaðr fell
Þundar Þórolfr í gný stórum jǫrð grǿr en vit verðum Vínu nǽr em mínu helnauð
er þat hylja harm ágǽtan barma Ok enn kvað hann Valkǫstum hlóð ek vestan vang fyrir
merkistangir ótt var él þat er sóttum Aðils blám Naðri háði ungr við engla Óláfr þrimu
staða helt þar er hrafnar sultu Hringr á vápna þingi Egill fór til fundar við Aðalstein konung er hann
sat yfir drykkju En er konungr sá Egil mǽlti hann at rýma skyldi hinn ǿðra bekk fyrir honum Egill sky
ldi
sitja gagnvert konungi Hann settisk niðr ok skaut skildinum undir fǿtr sér Hann hafði hjálm
á hǫfði ok lagði sverð um kné sér ok dró stundum til miðs en stundum skelldi hann aftr
í umgjǫrðina Hann sat uppréttr ok var gneypr mjǫk Egill var maðr mikilleitr ok ennimikill
brúnmikill ok nefit eigi langt heldr digrt en granstǿðit mikit ok lǫng hakan ok
breið hálsdigr Var hann ok allherðmikill harðligr ok grimmligr þá er hann var reiðr Hann var vel í vexti
mikill ok sterkr ok ulfgrár á hár En er hann sat sem áðr var frá sagt þá hleypti hann brú
nunum
jafnan ofan á nef sér en lotum upp í hársrǿtrnar Hann var svarteygðr ok skol
brúnn
Ekki vildi hann drekka þótt honum vǽri boðit Aðalsteinn konungr sat í hásǽti sínu Hann lagði
ok sverð um kné sér en er þeir sátu svá um stund dró konungr sverðit ór slíðrunum Hann dró gullhring
af hendi sér bǽði mikinn ok góðan ok dró á blóðrefilinn Hann stóð upp ok gekk á mitt golf
ok rétti til Egils Hann stóð upp ok brá sverði sínu ok gekk á golfit ok rétti sverðit í bug hringsins ok
dró at sér ok gekk til rúms síns ok lét hringinn á hǫnd sér Fór þá brún hans í lag Þá gaf konungr
honum annan hring Egill lagði þá vápn sín ok tók við horni ok kneyfði af ok kvað vísu
Hvarmtangar lǽtr hanga hrumvirgils mér brynju Hǫðr á hauki troðnum heiðis un
ga
meiði rytmeiðis kná ek reiða ráðir gunnvala bróðir gelgju seil á gálga geirveðrs
lofi meira Þaðan af drakk hann at sínum hlut ok mǽlti við aðra menn Eftir þat lét konungr bera inn kistur
tvǽr ok báru tveir menn hvára ok váru fullar af silfri Konungr mǽlti Kistur þessar skalt u fǿra fǫður
þínum Ok sendi ek honum þat í sonargjǫld En þú skalt taka með mér lǫnd eðr lausan eyri sǿmd ok
virðing sem þú vill sjálfr kjósa þat Egill tók við fénu ok þakkaði konungi gjafar ok vingan Hann tók
þá at gleðjask ok kvað vísu Knáttu hvarms af harmi hnúpgnípur mér drúpa nú fann ek
þann er ennis ósléttar þǽr rétti gramr hefir gerðihǫmrum grundar upp of hrundnar sá
er mér ýgr af augum ársíma mér grímur Þá váru grǿddir þeir menn er lífs varð auðit Egill
var hinn nǽsta vetr með konungi eftir fall Þórolfs bróður síns ok hafði hann miklar virðingar af konungi Var
þá lið þat allt með Agli er áðr hǫfðu með þeim báðum verit ok ór orrustu hǫfðu komisk Þá orti Egill
drápu um Aðalstein konung ok er þetta stefit í Nú liggr hǽst und hraustum hreinbraut Aðalsteini
Þá gaf konungr honum at bragarlaunum gullhringa tvá ok stóð hvárr mǫrk ok skikkju góða En er Egill
hafði þar verit um vetrinn þá lýsti hann því fyrir konungi at hann vill fara til Nóregs ok vita hvat títt vǽri um hag
Ásgerðar konu þeirar er Þórolfr bróðir hans hafði átt Þar standa saman fé mikil ok góð ok á ek því fyrir