rauði Eyvindr helt vinfengi við Haraldr konung meðan þeir lifðu báðir Frá Hǿingi
Hǿingr hét maðr Hann var sonr Ketils Naumdǿlajarls Hann var gǫfugr maðr ok hafði verit hinn mesti vinr
Þórolfs ok frǽndi skyldr Hann var þá í úthlaupi at veita Þórolfs lið Hann hafði með sér 40 manna ok sneri til Torga
Þar váru þeir Hildiríðarsynir ok hǫfðu fátt manna En er Hǿingr kom á bǿinn þá veitti hann þeim atsókn harða
Þar fellu Hildiríðarsynir ok flestir menn er þar váru fyrir en þeir Hǿingr tóku fé þat allt er þeir fengu Eftir þar fekk hann sér knerri
tvá ok lét þar á bera fé þat allt er hann átti Hann hafði með sér konu sína ok bǫrn ok alla þá menn er at
vígi hǫfðu verit með honum Bergr hét maðr fóstbróðir hans ǽttstórr ok auðigr Hann stýrði ǫðru skipi ok
sigldu í haf fám vetrum áðr hǫfðu þeir Ingolfr ok Hjǫrleifr farit at byggja Ísland ok var þá mǫrgum
tíðrǿtt um þetta mál Sǫgðu menn þar góða landskosti Hǿingr sigldi vestr í haf at leita
at Íslandi En er þeir urðu varir við land váru þeir sunnan at komnir þá sigldu þeir upp í árós einn
mikinn ok lágu við hit eystra landit fyrir austan ána ok fluttu með sér búferli sín Var Hǿingr enn
fyrsta vetr fyrir útan Rangá hina eystri Ingunnr kona hans fǿddi son um várit er Hrafn
hét Hǿingr gaf Bergi land í Fljótshlíð at Hlíðarenda ok er frá honum kominn kynþáttr mikill
í þeiri sveit Hǿingr gaf skipverjum sínum land en seldi sumum ok eru þat landnámsmenn kallaðir
Stórolfr hét sonr Hǿings Hann átti Stórolfshvál Herjolfr hét annarr sonr Hǿings Hann átti land í Fljótshlíð
til móts við Berg Hans sonr var Sumarliði Helgi hét hinn þríði sonr Hǿings er bjó á Velli
Vestarr hét hinn fjórði sonr hans er bjó at Móeiðarhváli Hrafn hét hinn fimmti sonr Hǿings Hann var fyrstr
lǫgsǫgumaðr á Íslandi Hann bjó at Hófi eftir fǫður sinn ok var gǫfgastr sona Hǿings Þorbjǫrg hét
dóttir Hǿings er átti Jǫrundr goði Frá Kveld-Ulfi Kveld-Ulfr spurði fall Þórolfs sonar síns
Hann varð hryggr við þau tíðendi ok lagðisk í rekkju af Grímr kom oft til hans ok bað hann
hressa sik sagði at allt var annat athǿfiligra en at ǫrvilnask ok leggjask í kǫr er ok
heldr ráð at standa upp ok leita til hefnda eftir Þórolf Má vera at vit komimsk í fǿri við
nǫkkurn frǽnda konungs eðr vin Þá kvað Kveld-Ulfr vísu Nú frá ek norðr í eyju norn
er um grimm til snemma Þundr fell þremja vandar Þórolf und lok fóru létum þung at
þingi þars fangvina ganga þjóð mun at hefnt þótt hvetti hugar mál brár brugðit
Haraldr konungr fór þat sumar til Upplanda ok um haustit upp á Valdres Ǫlvir hnúfa var með konungi
ok kom oft at máli við konung ef hann vildi bǿta Þórolf ok unna Kveld-Ulfi ok Grími sǿmdar Konungr varnaði
þess eigi ef þeir fǿri á hans fund Eftir þat fór Ǫlvir norðr í Fjǫrðu at finna þá Kveld-Ulf
ok Grím ok tóku þeir vel við honum dvaldisk hann þar um hríð Kveld-Ulfr spurði vandliga at um tíðendi
þau er gersk hǫfðu á Sandnesi þá er Þórolfr fell eðr hvat hann ynni til frama áðr hann felli
eðr hverir vápn bǽri á hann Ǫlvir sagði allt þat sem spurt var ok svá at konungr veitti honum banasár
ok hann fell á fǿtr konungi Þá svaraði Kveld-Ulfr Vel hefir þú sagt þvíat þat hefir mǽlt verit at
þess manns myndi hefnt verða er á grúfu felli ok þeim nǽr niðr koma er fyrir yrði þá
er hinn felli En ólíkligt er at oss verði þeirar hamingju auðit Ǫlvir spurði ef þeir
vildi fara á fund konungs ok leita eftir bótum þvíat þat mun verða hin mesta sǿmdarfǫr
Kveld-Ulfr kvezk eigi fǿrr fyrir elli sakir ok man ek eigi fara Þá mǽlti Ǫlvir Vill tu fara Grímr sagði hann