Goðþjóðu að þú erfi að öll oss drykkir, að Svanhildi ok sonu þína.
Guðrún grátandi, Gjúka dóttir, gekk hon tregliga átái sitja ok að telja,
Þrjá vissa ek elda, tárughlýra, móðug spjöll ámargan veg:
þrjá vissa ek arna, var ek þrimr verum vegin að húsi; einn var mér
Svárra sára sáSigurðr öllum betri er bræður mínir að bana urðu.
kat ek né kunna, meirr þóttuz mér um stríða er mik öðlingar Atla
Húna hvassa hét ek mér að rúnum; máttigak bölva gáfu.
Gekk ek til strandar, bætr um vinna áðr ek hnóf höfuð af Hniflungum.
gröm vark nornum, vilda ek hrinda stríð grið þeirra; hófu mik, né
Gekk ek drekkðu, hávar bárur, því ek land um sték að lifa skyldak.
ábeð hugðak mér fyr betra— þriðja sinni þjóðkonungi; ól ek
En um Svanhildi sátu þýjar mér jóð, erfivörðu Jónakrs sonum.
er ek minna barna bazt fullhugðak; svá var Svanhildr ísal mínum
Gædda ek gulli ok guðvefjum sem væri sæmleitr sólar geisli.
áðr ek gæfak Goðþjóðar til; það er mér harðast harma minna of
Auri tröddu und jóa fótum en þann inn hvíta hadd Svanhildar:
sá sárastr er þeir Sigurð minn sigri ræntan ísæing vágu; en sá grimmastr
En sá hvassastr er þeir Gunnari fránir ormar til fjörs skriðu.
Fjölð man er til hjarta konung óblauðan kvikvan skáru.
ek bölva, beittu, Sigurðr, inn blakka mar, hest inn hraðfæra lát
tu hinig renna! Sitr eigi hér snör né dóttir sú er Guðrúnu gæfi hnossir.
Minnztu, Sigurðr, hvað við mæltum þá er við ábeð bæði sátum:
Að þú myndir mín móðugr vitja, halr ór helju, en ek þín ór
Hlaðið ér, jarlar, eikiköstinn, látið þann und hilmi hæstan heimi.
verða! Megi brenna brjóst bölvafullt eldr um hjarta þiðni
Jörlum öllum óðal batni, snótum öllum sorg að minni sorgir!
Hamðis mál að þetta tregróf um talið væri.
Spruttu átái tregnar íðir, græti álfa in glýstömu; ár
Varum morgin manna bölva sútir hverjar sorg um kveykva.
a það nú né ígær, það hefir langt liðið síðan; er fátt fornara,
fremr var það hálfu er hvatti Guðrún, Gjúka borin,
Systir var ykkur Svanhildr sonu sína unga að hefna Svanhildar.
um heitin, sú er Jörmunrekkr jóm um traddi, hvítum ok svörtum
Eftir er áhervegi, grám, gangtömum Gotna hrossum.
ykkr þrungið þjóðkonunga, lifið einir ér þátta ættar minnar;