drap þá brátt kosti, strangt var angr ungri ekkju nafn hljóta; kvöl
þótti kvikri að koma íhús Atla; átti áðr kappi, illr var sá missir.
Komtaþú af því þingi er vér það frægim að þú sök sóttir né slekkðir aðra;
vildir ávallt vægja en vættki halda, kyrrt um því láta.
Lýgr þú nú, Guðrún, lítt mun við bætaz hluti hvárigra,
höfum öll skarðan; gjörþú nú, Guðrún, af gæzku þinni okkr til ágætis
Knörr mun ek kaupa ok kistu steinda, vexa vel er mik út hefja.
blæju að verja þitt líki, hyggja áþörf hverja sem vit holl værim.
Nár varð þá Atli, niðjum stríð æxti, efndi ítrborin allt þaðs réð
heita; fróð vildi Guðrún fara sér að spilla, urðu dvöl dægra, dó
Sæll er hverr síðan er slíkt getr fæða jóð að afreki hon ísinn annað.
sems ól Gjúki; lifa mun það eftir álandi hverju, þeira þrámæli
Guðrún Frá gekk Guðrúnu þá til sævar hvargi er þjóð heyrir.
er hon hafði drepið Atla, gekk út ásæinn ok vildi fara sér. Hon mátti
eigi sökkva. Rak hana yfir fjörðinn áland Jónakrs konungs. Hann fekk hennar.
Þeira synir vóru þeir Sörli ok Erpr ok Hamðir. Þar fæddiz upp Svanhildr
Sigurðar dóttir. Hon var gift Jörmunrekk inum ríkja. Með hánum var Bikki.
Hann réð það að Randvér konungs son skyldi taka hana. Það sagði Bikki konungi.
Konungr lét hengja Randvé en troða Svanhildi undir hrossa fótum.
Guðrúnar hvöt En er það spurði Guðrún þá kvaddi hon sonu sína.
Þá frá ek sennu slíðrfengligasta, trauð mál talið af trega
stórum er harðhuguð hvatti að vígi grimmum orðum Guðrún sonu.
Hví sitið? Hví sofið lífi? Hví tregrat ykkr teiti að mæla er
Hvítum ok Jörmunrekr yðra systur, unga að aldri, jóm of traddi?
Urðua ið svörtum áhervegi grám, gangtömum Gotna hrossum.
glíkir þeim Gunnari né in heldr hugðir sem var Högni; hennar mynduð
ið hefna leita ef ið móð ættið minna bræðra eða harðan hug
Þá kvað það Hamðir inn hugumstóri: Lítt myndir þú leyfa Húnkonunga.
dáð Högna þá er Sigurð vökðu svefni ór; bækr vóru þínar, inar bláhvítu,
Urðu þér bræðra roðnar í vers dreyra, fólgnar í valblóði.
hefndir slíðrar ok sárar er þú sonu myrðir; knættim... Jörmunrekki,
Berið hnossir fram Húnkonunga; samhyggjendur, systur hefna.
Hlæjandi Guðrún hvarf til hefir þú okkr hvatta að hjörþingi.
skemmu, kumbl konunga ór kerum valði, síðar brynjur ok sonum færði.
Hlóðuz móðgir ámara bógu; þá kvað það Hamðir inn hugumstóri:
Svá komak meirr aftr móður að vitja Geir-Njörðr hniginn á