Morginn er nú, Guðrún, misst harm sagði ok réð heldr að bregða:
hefir þú þér hollra, sums ertu sjálfskapa að hafi svá gengið.
Feginn ertu, Atli, ferr þú víg lýsa, ámunu þér iðrar ef þú allt reynir;
sú mun erfð eftir ek kann þér segja: Illz gengz þér aldri nema ek ok deyja.
Kannka ek slíks synja, sé ek til ráð annað, hálfu hógligra
höfnum oft góðu: Manni mun ek þik hugga, mætum ágætum, silfri
Ón er þess engi, ek vil því níta, sleit snæhvítu sem þú sjálf vilir.
ek þá sáttir er vóru sakar minni; afkár ek áðr þóttak, ámun nú gæða,
Alin við upp vórum hræfða ek um hotvetna meðan Högni lifði.
í einu húsi, lékum leik margan ok ílundi óxum, gæddi okkr Grímhildr
gulli ok hálsmenjum; bana mundu mér bræðra bæta aldregi né vinna
Kostum drepr kvenna karla ofríki, íkné þess ekki að mér vel þikki.
gengr hnefi ef kvistir þverra, tré tekr að hníga ef höggr tág undan;
Gnótt var grunnýðgi er gramr nú máttu einn, Atli, öllu hér ráða.
Kröpp var þá Guðrún, því trúði, sýn var sveipvísi ef hann sín gæði.
Æxti hon kunni um hug mæla, létt hon sér gerði, lék hon tveim skjöldum.
öldrykkjur að erfa bræðr sína, samr lézk ok Atli að sína
Lokið því létu, lagað var drykkju; sú var samkunda við svörfun gjörva.
of mikla; ströng var stórhuguð, stríddi hon ætt Buðla,
Lokkaði hon litla ok lagði við stokki; vildi hon ver sínum ofrhefndir.
glúpnuðu grimmir ok grétu þeygi, fóru ífaðm móður, fréttu hvað
Spyrið lítt eftir! Spilla ætla ek báðum, lyst várumk þá skyldi.
Blótt sem vilt börnum, bannar það þess lengi að lyfja ykkr elli.
Bráþá barnæsku manngi, skömm mun ró reiði ef þú reynir gerva.
bræðra in kappsvinna, skiptiz skapliga, skar hon áháls báða.
En frétti Atli hvert farnir væri sveinar hans leika er hann sá þá
Yfir ráðumk ganga, Atla til segja, dylja munk þik eigi, hvergi.
dóttir Grímhildar; glaða mun þik minnzt, Atli, ef þú gerva reynir;
Svaf ek mjök sjaldan, vakðir vá mikla er þú vátt bræðr mína.
síðans þeir fellu, hét ek þér hörðu, hefi ek þik nú minntan;
morgin mér sagðir, man ek enn þann gerva, nú er ok aftann, átt
Maga hefir þú þinna misst sem þú slíkt að frétta.
þú sízt skyldir; hausa veizt þú þeira hafða að ölskálum,
Tók ek þeira drýgða ek þér svá drykkju: Dreyra blett ek þeira.
hjörtu ok áteinisteiktak, selda ek þér síðan, sagðag að kálfs
væri; einn þú því ollir ekki réttu leifa, töggtu tíðliga, trúðir
Barna veiztu þinna biðr sér fár verra— vel jöxlum.
Grimm vartu, hlut veld ek mínum, hælumk þó ekki.