verð launið að vilja ossum, glæpr er gests kváma ef í gjöriz nakkvað.
Sór þá Vingi, sér réð hann lítt eira: Eigi hann jötnar ef hann að
Bera kvað að orði, yðr lygi, gálgi görvallan ef hann ágrið hygði.
blíð íhug sínum: Sigli þér sælir ok sigr árnið, fari sem ek fyr
Högni svaraði hugði gott nánum: mælik! Fæst eigi því níta.
Huggizk ið, horskar, hvégi er það gjörviz! Mæla það margir, missir þó
Sásk til stórum, mörgum ræðr litlu hvé verð leiddr heiman.
Róa síðan áðr ísundr hyrfi; þá hygg ek sköp skiptu, skilðuz vegir þeira.
námu ríki, rifu kjöl hálfan, beystu bakföllum, brugðuz heldr
reiðir; hömlur slitnuðu, háir brotnuðu, gerðut far festa áðr þeir frá
Litlu ok lengra lok mun ek þess segja— bæ sá þeir standa er Buðli hyrfi.
Orð kvað þá Vingi átti; hátt hrikðu grindr er Högni kníði
þaðs án væri: Farið firr húsi! Flátt er til sækja, brátt hefi ek ykkr brennda,
bragðs skuluð höggnir; fagrt bað ek ykkr kvámu, flátt var þó undir,
Orð kvað hitt Högni hugði ella heðan bíðið meðan ek högg yðr gálga!
lítt vægja— varr að vættugi er varð að reyna: Hirða þú
oss hræða, hafþú það fram sjaldan! Ef þú eykr orði illt mundu þér
Hrundu þeir Vinga ok íhel drápu, exar að lögðu meðan lengja.
Flykkðuz þeir Atli ok fóru íbrynjur, gengu svá görvir í önd hiksti.
að var garðr milli; urpuz á orðum allir senn reiðir: Fyrr várum fullráða
Á sér það illa ef höfðuð áðr ráðið; enn eruð að firra yðr lífi.
óbúnir ok höfum einn felldan, lamðan til heljar, liðs var sá yðars.
Óðir þá urðu er það orð heyrðu, forðuðu fingrum ok fengu ísnæri,
Inn kom þá annspilli hvað skutu skarpliga ok skjöldum hlífðuz.
Ötul var þá Guðrún úti drýgðu hátt fyr höllu; heyrðu þræl segja.
er hon ekka heyrði, hlaðin hálsmenjum hreytti hon þeim
Út gekk hon gervöllum, slöngði svá silfri að í sundr hrutu baugar.
síðan, yppðit lítt hurðum, fóra fælt þeygi ok fagnaði komnum; hvarf
til Niflunga, súvar hinzt kveðja, fylgði saðr slíku, sagði hon mun
Leitaða ek ílíkna að letja ykkr heiman, sköpum viðr manngi fleira:
ok skuluð þó hér komnir. Mælti af manviti ef mundu sættaz, ekki
Sá þá sælborin að þeir sárt léku, hugði að réðuz, allir ní kváðu.
áharðræði ok hrauðsk ór skikkju, nökkðan tók hon mæki
ok niðja fjör varði, hæg var að hjaldri hvars hon hendr festi.
Dóttir lét Gjúka drengi tvá hníga, bróður hjó hon Atla, bera
Annan varð þann síðan, skapði hon svá skæru, skelldi fót undan.
réð hon höggva svá að sá upp reisat, íhelju hon þann hafði; þeygi