Rístu nú, Fjörnir, láttuáflet vaða greppa gullskálir með gumna
Úlfr mun ráða arfi Niflunga, gamlir gránvarðir, ef höndum!
Gunnars missir, birnir blakkfjallir bíta þreftönnum, gamna greystóði,
Leiddu landrögni lýðar óneisir, ef Gunnarr né kjömrat.
grátendr, gunnhvatan, ór garði Húna; þá kvað það inn æri
erfivörðr Högna: Heilir farið nú ok horskir hvars ykkr hugr teygir!
Fetum létu fræknir um fjöll að þyrja marina mélgreypu,
Myrkvið inn ókunna; hristiz öll Húnmörk þar er harðmóðgir
Land sá þeir fóru, ráku þeir vannstyggva völlu algræna.
Atla ok liðskjálfar djúpar Bikka greppar standa áborg inni há—
sal um suðrþjóðum, sleginn sessmeiðum, bundnum röndum, bleikum skjöldum,
dafar, darraða; en þar drakk Atli vín í valhöllu; verðir sátu úti
að varða þeim Gunnari ef þeir hér vitja kvæmi með geiri gjallanda
Systir fann þeira snemmst að þeir ísal kvómu, að vekja gram hildi.
bræðr hennar báðir, bjóri var hon lítt drukkin: Ráðinn ertu nú, Gunnarr,
hvað muntu, ríkr, vinna við Húna harmbrögðum? Höll gakk þú ór
Betr hefðir þú, bróðir, að þú íbrynju færir, sem hjálmum snemma!
aringreypum að sjá, heim Atla; sætir þú ísöðlum sólheiða daga, nái
Húna skjaldmeyjar herfikanna nauðfölva létir nornir gráta.
en Atla sjálfan létir þú íormgarð koma; nú er sá ormgarðr
Seinað er nú, systir, að samna Niflungum, langt ykkr um fólginn.
er að leita lýða sinnis til, of rosmufjöll Rínar, rekka óneissa.
Fengu þeir Gunnar ok ífjötur settu, vinir Borgunda, ok bundu fastla;
sjau hjó Högni sverði hvössu en inum átta hratt hann íeld heitan;
Högni varði hendr Gunnars; svá skal frækn fjándum verjaz!
Hjarta frágu fræknan ef fjör vildi Gotna þjóðann gulli kaupa.
skal mér Högna íhendi liggja blóðugt, ór brjósti skorið baldriða,
Skáru þeir hjarta saxi slíðrbeitu, syni þjóðans.
Hjalla ór brjósti blóðugt ok ábjóð lögðu ok báru það fyr Gunnar.
Þá kvað það Gunnarr, gumna dróttinn: Hér hefi ek hjarta Hjalla ins
blauða, ólíkt hjarta Högna ins frækna, er mjök bifaz er
Hlóþá Högni á bjóði liggr; bifðiz hálfu meirr er íbrjósti lá!
er til hjarta skáru kvikkvan kumblasmið, klekkva hann sízt
Mærr hugði; blóðugt það á bjóð lögðu ok báru fyr Gunnar.