Þá kom in arma út skævandi, unz ek alla sák Atla garða.
Ok Gunnari gróf til hjarta svá að móðir Atla, hon skyli morna!
Oft undrumk það hví ek eftir mák, ek máttigak mærum bjarga.
linnvengis Bil, lífi halda er ek ógnhvötum unna þóttumz,
Saztu ok hlýddir meðan ek sagðasverða deili, sem sjálfri mér.
k þér mörg ill um sköp mín ok þeira; maðr hverr lifir
að munum sínum; nú er um genginn grátr Oddrúnar.
Guðrún Dauði Gjúka Atla dóttir hefndi bræðra sinna svá sem
frægt er orðið: Hon drap fyrst sonu Atla en eftir drap
hon Atla ok brenndi höllina ok hirðina alla. Umþetta
Atla kviða in grænlenzka er sjá kviða ort.
Atli sendi ár til Gunnars kunnan segg að ríða, Knéfröðr
var sá heitinn; að görðum kom hann Gjúka ok að Gunnars
Drukku höllu, bekkjum aringreypum ok að bjóri svásum.
þar dróttmegir en dyljendr þögðu— vín ívalhöllu, reiði sáz
þeir Húna; kallaði þá Knéfröðr kaldri röddu, seggr inn suðræni
Atli mik hingað sendi ríða örindi, sat hann ábekk hám:
mar inum mélgreypa, Myrkvið inn ókunna að biðja yðr,
Gunnarr, að ið ábekk kæmið með hjálmum aringreypum að sækja
Skjöldu kneguð þar velja ok skafna aska, hjálma heim Atla.
gullroðna ok Húna mengi, silfrgyllt söðulklæði, serki valrauða,
Völl léz ykkrokmyndu dafar, darraða, drösla mélgreypa.
gefa víðrar Gnitaheiðar af geiri gjallanda ok af gylltum
stöfnum, stórar meiðmar ok staði Danpar, hrís það ið mæra er
Höfði vatt þá Gunnarr ok Högna til meðr Myrkvið kalla.
sagði: Hvað ræðr þú okkr, seggr inn æri, allz við slíkt heyrum? Gull
vissa ek ekki áGnitaheiði, það er við ættima annað slíkt.
Sjau eigu við salhús sverða full, hverjueru þeira hjölt ór gulli;
minn veit ek mar beztan en mæki hvassastan, boga bekksæma
Hjálm ok skjöld hvítastan, kominn en brynjur ór gulli.
Hvað ór höll Kjárs; einn er minn betri en sé allra Húna.
hyggr þú brúði bendu þá er hon okkr baug sendi, varinn
váðum heiðingja? Hygg ek að hon vörnuð byði! Hár fann ek
heiðingja riðið íhring rauðum; ylfskr er vegr okkarr að ríða
Niðjargi hvöttu Gunnar né náungr annarr, örindi.
rýnendr né ráðendr, né þeir er ríkir vóru; kvaddi þá Gunnarr
sem konungr skyldi, mærr ímjöðranni af móði stórum: