Vituma við ámoldu rofna svarna eiða, eiða svarna, unnar tryggðir.
menn in sælli meðan fjórir vér fólki ráðum ok sá inn húnski herbaldr lifir,
né in mætri mægð ámoldu ef vér fimm sonu fæðum lengi áttumgóða æxla
Ek veit görla hvaðan vegir standa: Eru Brynhildar brek knættim.
of mikil. Við skulum Guðþorm gjörva að vígi, yngra bróður, ófróðara;
hann var fyr útan eiða svarna, eiða svarna, unnar tryggðir. Dælt
var að eggja óbilgjarnan, stóð til hjarta hjörr Sigurði. Réð til hefnda
hergjarn ísal ok eftir varp óbilgjörnum; fló til Guðþorms
Hné hans um dólgr til Grams rammliga kynbirt járn ór konungs hendi.
hluta tveggja; hendr ok höfuð hné á annan veg en fótahlutr fell
Sofnuð var Guðrún ísæingu sorgalaus hjá Sigurði; en hon aftr ístað.
Svá vaknaði vilja firrð er hon Freys vinar flaut ídreyra.
sló hon svárar sínar hendr að rammhugaðr reis upp við beð: Grátaþú,
Á ek til ungan Guðrún, svá grimmliga, brúðr frumunga, þér bræðr lifa.
erfinytja, kannat hann firraz ór fjándgarði; þeir sér hafa svárt
Ríðra þeim síðan þótt sjau ok dátt en nær numið nýlig ráð.
alir, systur sonr slíkr að þingi; ek veit görla hví gegnir nú:
Ein veldr Brynhildr öllu bölvi, Mér unni mær fyr mann hvern en
við Gunnar grand ekki vannk; þyrmða ek sifjum, svörnum eiðum,
Kona varp öndu en konungr fjörvi, síðr værak heitinn hans kvánar vinr.
svá sló hon sváran sinni hendi að kváðu við kálkar íváokgullu
Hló þá Brynhildr, Buðladóttir, einu sinni af öllum við gæss ítúni.
Hitt hug er hon til hvílu heyra knátti gjallan grát Gjúka dóttur.
kvað þá Gunnarr, gramr haukstalda: Hlæraþú af því, heiftgjörn
Hví hafnar þú kona, glöð ágólfi, að þér góðs viti.
inum hvíta lit, feikna fæðir? Hygg ek að feig sér. Þú værir þess
verðust kvenna að fyr augum þér Atla hjöggim, sæir bræðr þínum blóðugt
Frýra maðr þér engi, sár, undir dreyrgar, knættir yfir binda.
Gunnarr, hefir þú fullvegið! Lítt sésk Atli ófu þína; hann mun ykkar
Segja mun ek þér, Gunnarr, önd síðarri ok æ vera afl ið meira.
sjálfr veiztu görla— hvé ér yðr snemma til saka réðuð; varð
kat ek til ung né ofþrungin fullgædd fé áfleti bróður.
Né ek vilda það að mik verr ætti áðr þér Gjúkungar riðuð að
Þeim garði þrír áhestum, þjóðkonungar, en þeira för þörfgi væri.
hétumk þá er með gulli sat áGrana bógum; varat hann íaugu
yðr um líkr,