gulli, margdýrr konungr á meðal okkar; eldi vóru eggjar útan görvar
Hér Frá er dauða sagt Sigurðar íþessi en eitrdropum innan fáðar.
kviðu frá dauða Sigurðar ok víkr hér svá til sem þeir dræpi
hann úti. En sumir segja svá að þeir dræpi hann inni írekkju sinni sofanda.
En þýðverskir menn segja svá að þeir dræpi hann úti ískógi
ok svá segir íGuðrúnar kviðu inni fornu að Sigurðr ok Gjúka synir hefði til
þings riðið þá er hann var drepinn en það segja allir einnig að þeir
sviku hann ítryggð ok vógu að hánum liggjanda ok óbúnum. Guðrún sat
yfir Sigurði dauðum. Hon grét eigi sem aðrar konur en hon var búin til
að springa af harmi. Til gengu bæði konur ok karlar að hugga
hana en það var eigi auðvelt. Það er sögn manna að Guðrún hefði
etið af Fáfnis hjarta ok hon skilði því fugls rödd. Þetta er enn kveðið
Ár Guðrúnar var kviða þaðs in fyrsta Guðrún gjörðiz um Guðrúnu:
að deyja, er hon sat sorgfull yfir Sigurði, gerðit hon hjúfra
Gengu né höndum slá né kveina um sem konur aðrar.
jarlar alsnotrir fram, þeir er harðs hugar hana löttu; þeygi
Sátu ítrar Guðrún gráta mátti, svá var hon móðug, mundi hon springa.
jarla brúðir gulli búnar fyr Guðrúnu; hver sagði þeira sinn oftrega
Þá kvað Gjaflaug, Gjúka þann er bitrastan um beðið hafði.
systir: Mik veit ek ámoldu munarlausasta; hefi ek fimm vera
forspell beðið, tveggja dætra, þriggja systra, átta bræðra, þó ek ein lifi.
Þeygi Guðrún gráta mátti, svá var hon móðug að mög dauðan ok harðhuguð
Þá kvað það Herborg, Húna lands dróttning: Hefi ek um hrör fylkis.
harðara harm að segja: mínir sjau synir sunnan lands, verr inn
átti, íval fellu; faðir ok móðir, fjórir bræðr, þau á vági vindr of
lék, barði bára við borðþili. Sjálf skylda ek göfga, sjálf
skylda ek götva, sjálf skylda ek höndla, herför þeira; það
ek allt um beið ein misseri svá að mér maðr engi munar leitaði.
Þá varð ek hafta ok hernuma sams misseris síðan verða; skylda
Hon ægði ek skreyta ok skúa binda hersis kván hverjan morgin.
mér af afbrýði ok hörðum mik höggum keyrði; fann ek húsguma
Þeygi Guðrún hvergi inn betra en húsfreyju hvergi verri.
Þá kvað gráta mátti, svávar hon móðug að mög dauðan ok harðhuguð um hrörfylkis.
það Gullrönd, Gjúkadóttir: Fá kanntu, fóstra, þótt þú fróð sér,