Heill þú nú, Sigurðr, nú hefir þú sigr vegið blóð af sverðinu. Reginn kvað:
ok Fáfni um farið; manna þeira er mold troða þik kveð ek óblauðastan
Það er óvíst að vita þá er komum allir saman, sigtíva synir, alinn.
hverr óblauðastr er alinn; margr er sá hvatr er hjör né rýðr
Glaðr ertu nú, Sigurðr, ok gagni feginn er þú annars brjóstum í.
þerrir Gram ágrasi; bróður minn hefir þú benjaðan ok veld ek þó
Þú því rétt er ek ríða skyldak heilög fjöll hinnig; sjálfr sumu.
fé ok fjörvi réði sá inn fráni ormr nema þú frýðir mér hvats hugar.
Þá gekk Reginn að Fáfni ok skar hjarta ór hánum með sverði er
Sittu nú, Sigurðr, Riðill heitir ok þá drakk hann blóð ór undinni eftir.
en ek mun sofa ganga ok halt Fáfnis hjarta við funa! Eisköld
Fjarri Sigurðr þú kvað: gekkt ek vil etin láta eftir þenna dreyra drykk.
meðan ek áFáfnirauðk minn inn hvassa hjör; afli mínu atta
Lengi Reginn liggja kvað: létir þú ek við orms megin meðan þú ílyngvi látt.
þann lyngvi í, inn aldna jötun, ef þú sverðs né nytir, þess er ek
Hugr Sigurðr er kvað: betri en sé sjálfr gjörða, ok þíns ins hvassa hjörs.
hjörs megin hvars reiðir skulu vega því að hvatan mann ek sé harðliga
Hvötum er betra en sé óhvötum vega með slævu sverði sigr.
íhildileik hafaz glöðum er betra en sé glúpnanda hvað sem
Sigurðr tók Fáfnis hjarta ok steikði á að hendi kjömr.
teini. Er hann hugði að fullsteikt væri ok freyddi sveitinn ór hjartanu
þá tók hann áfingri sínum ok skynjaði hvárt fullsteikt væri.
Hann brann ok brá fingrinum ímunn sér. En er hjartblóð Fáfnis kom á
tungu hánum ok skildi hann fuglsrödd. Hann heyrði að igður klökuðu á
Þar sitr Sigurðr sveita stokkinn, Fáfnis hjarta hrísinum. Igðan kvað:
við funa steikir; spakr þætti mér spillir bauga ef hann fjörsega
Þar Önnur liggr kvað: Reginn, ræðr um við sik, vill tæla fránan æti.
mög þann er trúir hánum, berr af reiði röng orð saman,
Höfði Þriðja skemmra kvað: láti hann inn vill bölva smiðr bróður hefna.
hára þul fara til heljar heðan! Öllu gulli þá kná hann einn ráða,
Horskr Fjórða þætti kvað: mér ef hafa kynni fjölð, því er und Fáfni lá.
ástráð mikið yðvar systra; hygði hann um sik ok Hugin gleddi;
Erat svá horskr hildimeiðr þar er mér úlfs vón er ek eyru sék.