Segðu, gegn konungr, gerr en ek spyrja, snotr, Sigurði, ef þú sjá þikkiz:
Hvað mun fyrst gjöraz til farnaðar þá er ór garði emk genginn
Fyrst muntu, fylkir, föður um hefna ok Eylima allz þínum?
harms reka; þú munt harða Hundings sonu snjalla fella; mundu
Segþú, ítr konungr, ættingi, mér heldr horskliga er við sigr hafa.
hugað mælum: Sérþú Sigurðar snör brögð fyr, þau er hæst fara
Mundu einn vega orm inn frána, þann er und himinskautum?
gráðugr liggr áGnitaheiði; þú munt báðum að bana verða, Regin
Auðr mun ærinn ef ek eflik svá ok Fáfni; rétt segir Grípir.
víg með virðum semþú víst segir; leið að huga ok lengi seg:
Þú munt finna Fáfnis bæli Hvað mun enn vera ævi minnar?
ok upp taka auð inn fagra, gulli hlæða áGrana bógu; ríðr þú til
Enn skaltu hilmi íhugaðsræðu, framlyndr Gjúka, gramr vígrisinn.
jöfurr, fleira segja; gestr em ek Gjúka ok ek geng þaðan; hvað mun
Sefr áfjalli fylkis dóttir björt íbrynju enn vera ævi minnar?
eftir bana Helga; þú munt höggva hvössu sverði, brynju rísta
Brotin er brynja, brúðr mæla tekr, með bana Fáfnis.
er vaknaði víf ór svefni; hvað mun snót að heldr við Sigurð mæla
Hon mun ríkjum þér rúnar kenna það er að farnaði fylki verði?
allar þær er aldir eignaz vildu ok ámannz tungu mæla
Þá er því lokið, numin hverja. Lif með lækning! Lifþú heill, konungr!
eru fræði ok embraut þaðan búinn að ríða; leið að
Þú huga ok lengra seg: Hvað mun meirr vera minnar ævi?
munt hitta Heimis byggðir ok glaðr vera gestr þjóðkonungs; farið er,
Nú Sigurðr, þaðs ek fyr vissak; skala fremr enn svá fregna Grípi!
fær mér ekka orð þaðstu mæltir því að þú fram um sér, fylkir,
lengra veiztu of mikið angr Sigurði; því þú, Grípir, það gerra segja.
Lá mér um æsku ævi þinnar ljósast fyr líta eftir; rétt emka ek
ráðspakr taliðr né in heldr framvíss farið þaðs ek vissak.
Mann veit ek engi fyr mold ofan þann er fleira sé fram en
þú, Grípir, skalatu leyna þótt ljótt sér eða mein gjöriz ámínum
Era með löstum lögð ævi þér; láttu, inn ítri, það, hag.
öðlingr, nemaz því að uppi mun meðan öld lifir, naddéls