sagði: Seint kvað að telja af Trönueyri langhöfðuð skip
und líðöndum, þau er íÖrvasund útan fóru: Tólf hundruð tryggra manna; þó er
Svá brá stýrir í Hátúnum hálfu fleira, víglið konungs; ván erum rómu!
stafntjöldum af að mildinga mengi vakði, okdöglingar dagsbrún
sjá, ok siklingar sneru upp við tré vefnistingum áVarinsfirði.
Varð ára ymr ok járna glymr, brast rönd við
Eisandi gekk und öðlingum lofðungs floti rönd, reru víkingar.
löndum fjarri; svá var að heyra er saman kvómu Kólgu systir ok
Draga bað kilir langir sem björg eða brim brotna myndi.
Helgi há segl ofarr, varðat hrönnum höfn þingloga, þá er ógurlig
En þeim Ægis dóttir stagstjórnmörum steypa vildi.
sjálfum Sigrún ofan fólkdjörf um barg ok fari þeira, snöriz
Sat rammliga Rán ór hendi gjálfrdýr konungs að Gnipalundi.
þar um aftan íUnavágum, flaust fagrbúin fljóta knáttu, en
Frá þeir sjálfir frá Svarinshaugi með hermðar hug her könnuðu.
goðborinn Guðmundr að því: Hverr er landreki sá er liði stýrir ok hann
Sinfjötli kvað, slöng upp viðrá rauðum feiknalið færir að landi?
skildi, rönd var ór gulli; þar var sundvörðr sá er svara kunni
Segðu það í aftan, er svínum gefr ok við öðlinga orðum skipta:
ok tíkr yðrar teygir að solli, að sé Ylfingar austan komnir gunnar
Þar mun Höðbroddr Helga finna, flugtrauðan gjarnir frá Gnipalundi.
gram íflota miðjum, sá er oft hefir örnu sadda,
Fátt mantu, fylkir, fornra spjalla meðan þú á kvernum kysstir þýjar.
er þú öðlingum ósönnu bregðr! Þú hefir etnar úlfa krásir
Oft sár sogin með svölum munni, ok bræðr þínum að bana orðið.
hefr íhreysi hvarleiðr skriðið! Þú vart völva íVarinseyju,
skollvís kona, bartu skrök saman; kvaðztu engi mann eiga vilja,
skass, Þú vart in skæða, segg brynjaðan, nema Sinfjötla!
valkyrja, ötul, ámáttlig, að Alföður; mundu einherjar allir berjaz,
Níu áttu við ánesi Ságu svévís kona, um sakar þínar!
Faðir varattu fenrisúlfa, öllum úlfa alna, ek var einn faðir þeira!
ellri, svá að ek muna, sízt þik geldu fyr Gnipalundi þursa
Stjúpr vartu Siggeirs, látt und meyjar áÞórsnesi!