Unz þrír kvómu meðan öld lifir, langniðja tal Lofars hafað.
ór því liði öflgir ok ástgir æsir að húsi, fundu álandi lítt
megandi Ask ok Emblu örlöglausa; önd þau né áttu, óð þau
Önd gaf Óðinn, óð né höfðu, lá né læti né litu góða.
Ask veit ek standa, gaf Hænir, lá gaf Lóðurr ok litu góða.
heitir Yggdrasill, hárbaðmr, ausinn hvítaauri; þaðan koma
döggvar þærsídala falla; stendr æ yfir grænn Urðar brunni.
Þaðan koma meyjar margs vitandi þrjár ór þeim sæ er und
þolli stendr, Urð hétu eina, aðra Verðandi, skáru áskíði, Skuld
Þær lög lögðu, þær líf kuru alda börnum, örlög ina þriðju.
Það man hon fólkvíg fyrst íheimi er Gullveig seggja.
Þrysvar brenndu geirum studdu ok íhöll Hárs hana brenndu.
Heiði hana þrysvar borna, oft, ósjaldan; þó hon enn lifir.
hétu hvars til húsa kom, völu velspá, vitti hon ganda; seið
hon kunni, seið hon leikinn, æ var hon angan illrar brúðar.
Þágengureginöll á rökstóla, ginnheilög goð, ok um það gættuz hvárt skyldu æsir afráð gjalda eða skyldu goðin
Fleygði Óðinn ok ífólk um skaut, það var enn fólkvíg öll gildi eiga.
fyrst íheimi; brotinn var borðvegr borgar ása, knáttu
Þá gengureginöllárökstóla, ginnheilög goð, ok um það gættuz hverir hefði loft vanir vígspá völlu sporna.
Þórr einn allt lævi blandið eða ætt jötuns Óðs mey gefna.
þar var, þrunginn móði, hann sjaldan sitr er hann slíkt um fregn; ágenguz
eiðar, orð ok særi, mál öll meginlig er á meðal fóru.
Veit hon Heimdalar hljóð um fólgið undir heiðvönum helgum
baðmi; á sér hon ausaz aurgum forsi af veði Valföðrs; vituð
Ein sat hon úti þá er inn aldni kom, yggjungr ér enn, eða hvað?
ása, ok íaugu leit: Hvers fregnið mik? Hví freistið mín? Allt
veit ek, Óðinn, hvar þú auga falt: Íinum mæra Mímis
brunni! Drekkr mjöð Mímir morgin hverjan af veði Valföðrs; vituðérenn, eða hvað?
Valði henni Herföðr hringa ok men, féspjöll spaklig ok spáganda,
Sá hon valkyrjur, sá hon vítt ok um vítt, of veröld hverja.
vítt um komnar, görvar að ríða til goðþjóðar; Skuld
helt skildi en Skögul önnur, Gunnr, Hildr, Göndul ok Geirskögul.