The Íslendingasögur as Prosimetrum

ÞSHDr 1. (ch. 1)
Anonymous Lausavísur
SkP ids: o2639, v5434

Skj BII, 230:
Allskǫrpu hefr orpit
ævin-Hildr með lævi
fyr herðǫndum hurðar
heinar ægis beini;
gumnum stendr fyr gamni
Gerðr með brugðnu sverði,
villat enn með ǫllu
ey, kvæn, Heðins þeyjar,
ey, kvæn, Heðins þeyjar.

ÞSHDr 2. (ch. 1)
Anonymous Lausavísur
SkP ids: o2640, v5435

Skj BII, 230-1:
Framm gekk, dóms, at dómi
dómspakr, hinns lǫg rakði,
unni guð þess er inni
óþekð skyli slekkja,
áðr fleinþinga fengi
fangsæl Dvalins hanga
Baldr, sás blóðs of eldi,
biðkvæn und lok, riðnar,
biðkvæn und lok, riðnar.

ÞSHDr 3. (ch. 1)
Anonymous Lausavísur
SkP ids: o2641, v5436

Skj BII, 231:
Flugvǫrum sitr fjǫrnis
fá kund meginunda
hvǫss of hǫggnum vísa
hjálma gríðr at jálmi,
þess er endr fyr enda
andþings of sjǫt banda
(þat mun ógurligt) ægis
óx skýmáni tóku,
óx skýmáni tóku.

1.

Draum þenna dreymdi Þorstein son Halls á Síðu austur að Svínafelli áður hann væri þar veginn.

Konur þrjár komu að honum og mæltu við hann: "Vaki þú Þorsteinn," sögðu þær. "Gilli þræll þinn vill svíkja þig fyrir það er þú lést gelda hann og er þetta ekki lygi. Láttu drepa hann," sögðu þær.

Þá kvað ein þeirra, sú er fyrst gekk, vísu þessa og var harmþrungin:

Allskörpu hefir orpið
ævin-Hildr með lævi
fyr herðöndum hurðar
heinar ægis beini.
Gumnum stendr fyr gamni
Gerðr með brugðnu sverði.
Villat enn með öllu
eykvæn Héðins þeyja,
eykvæn Héðins þeyja.

Þá vaknaði Þorsteinn og lét leita þrælsins og fannst hann ekki. Þá sofnaði Þorsteinn aðra nótt.

Þá komu draumkonurnar með hina sömu sögu og gekk sú fyrst er áður var í miðju og kvað sú þetta er fyrst gekk:

Fram gekk dóms, að dómi,
dómspakr, hinn er lög rakti,
unni guð þess, er inni
óþekk skyli slekkja,
áðr féhringju fengi
fangsæl Dvalins hanga
Baldr sá er blóð of eldi,
biðkvæn, und lok riðnar,
biðkvæn, und lok riðnar

ævi þinnar Þorsteinn."

Þorsteinn vaknaði og var leitað þrælsins og fannst hann ekki. Hin sömu tíðindi gerðust hina þriðju nótt að þær komu enn og voru þá grátandi allar. Gekk sú þá fyrst er áður hafði síðast gengið.

Sú mælti þá: "Hvert skulum vér þá hverfa eftir þinn dag Þorsteinn?" sagði hún.

Hann svarar: "Til Magnúss sonar míns," sagði hann.

"Litla stund munum vér þar mega vera," sagði hún og kvað þá vísu:

Flug-Vörna sitr, fjörnis,
fákund meginunda,
hvöss, of höggnum vísa,
hjalma Gríðr að jalmi,
þess er endr fyr enda
andþings, of sjöt banda,
það mun ógurlegt, ægis,
óx skýmáni, tóku,
óx skýmáni, tóku

lífið frá þér Þorsteinn."

Eftir þetta lét Þorsteinn og Yngvildur kona hans leita Gilla en hann hittist ekki. Þá gerði á veður illt og vildi bóndi ekki að þau færu á brott er veðrið var svo illt. En hina næstu nótt eftir gekk Gilli þræll inn um leynidyr er menn sváfu og brá saxi en Þorsteinn hvíldi svo að hann lagði hönd sína í höfuð sér. Gilli brá saxinu á barka Þorsteini en hann spratt upp við og brá sverði og féll þegar á bak aftur og var þá dauður. En þrællinn hljóp utar í eldhúsið og varðist þar úr horni einu því að heimamenn Þorsteins sóttu eftir honum. Síðan báru þeir föt á vopn hans.

Þá kastaði hann saxinu og mælti: "Að lokum er nú komið ævi minnar."

Þá mælti Yngvildur: "Hver réð þér þetta hið illa verk að gera?"

Hann svarar: "Einkis manns ráð eru þetta annars en mín."

Þá var sett á kvið Gilla glóandi mundlaug.

Þá mælti Gilli: "Kveljið mig ekki lengur ella mun eg mæla það orð Yngvildur er uppi mun vera alla ævi í knérunni yðrum og mun á hrína."

Þá spyrnti Yngvildur á mundlaugina en kviðurinn Gilla sprakk af bruna. Síðan var hann færður niður um garð og sökkt í fen eitt og sér þess enn merki. Gilli þessi var sonur Jaðguðs Gillasonar, Bjaðakssonar, Kjarvalssonar konungs af Írlandi hins gamla er þar ríkti lengi.

1.

Draum þenna dreymdi Þorstein son Halls á Síðu austur að Svínafelli áður hann væri þar veginn.

Konur þrjár komu að honum og mæltu við hann: "Vaki þú Þorsteinn," sögðu þær. "Gilli þræll þinn vill svíkja þig fyrir það er þú lést gelda hann og er þetta ekki lygi. Láttu drepa hann," sögðu þær.

Þá kvað ein þeirra, sú er fyrst gekk, vísu þessa og var harmþrungin:

Allskörpu hefir orpið
ævin-Hildr með lævi
fyr herðöndum hurðar
heinar ægis beini.
Gumnum stendr fyr gamni
Gerðr með brugðnu sverði.
Villat enn með öllu
eykvæn Héðins þeyja,
eykvæn Héðins þeyja.

Þá vaknaði Þorsteinn og lét leita þrælsins og fannst hann ekki. Þá sofnaði Þorsteinn aðra nótt.

Þá komu draumkonurnar með hina sömu sögu og gekk sú fyrst er áður var í miðju og kvað sú þetta er fyrst gekk:

Fram gekk dóms, að dómi,
dómspakr, hinn er lög rakti,
unni guð þess, er inni
óþekk skyli slekkja,
áðr féhringju fengi
fangsæl Dvalins hanga
Baldr sá er blóð of eldi,
biðkvæn, und lok riðnar,
biðkvæn, und lok riðnar

ævi þinnar Þorsteinn."

Þorsteinn vaknaði og var leitað þrælsins og fannst hann ekki. Hin sömu tíðindi gerðust hina þriðju nótt að þær komu enn og voru þá grátandi allar. Gekk sú þá fyrst er áður hafði síðast gengið.

Sú mælti þá: "Hvert skulum vér þá hverfa eftir þinn dag Þorsteinn?" sagði hún.

Hann svarar: "Til Magnúss sonar míns," sagði hann.

"Litla stund munum vér þar mega vera," sagði hún og kvað þá vísu:

Flug-Vörna sitr, fjörnis,
fákund meginunda,
hvöss, of höggnum vísa,
hjalma Gríðr að jalmi,
þess er endr fyr enda
andþings, of sjöt banda,
það mun ógurlegt, ægis,
óx skýmáni, tóku,
óx skýmáni, tóku

lífið frá þér Þorsteinn."

Eftir þetta lét Þorsteinn og Yngvildur kona hans leita Gilla en hann hittist ekki. Þá gerði á veður illt og vildi bóndi ekki að þau færu á brott er veðrið var svo illt. En hina næstu nótt eftir gekk Gilli þræll inn um leynidyr er menn sváfu og brá saxi en Þorsteinn hvíldi svo að hann lagði hönd sína í höfuð sér. Gilli brá saxinu á barka Þorsteini en hann spratt upp við og brá sverði og féll þegar á bak aftur og var þá dauður. En þrællinn hljóp utar í eldhúsið og varðist þar úr horni einu því að heimamenn Þorsteins sóttu eftir honum. Síðan báru þeir föt á vopn hans.

Þá kastaði hann saxinu og mælti: "Að lokum er nú komið ævi minnar."

Þá mælti Yngvildur: "Hver réð þér þetta hið illa verk að gera?"

Hann svarar: "Einkis manns ráð eru þetta annars en mín."

Þá var sett á kvið Gilla glóandi mundlaug.

Þá mælti Gilli: "Kveljið mig ekki lengur ella mun eg mæla það orð Yngvildur er uppi mun vera alla ævi í knérunni yðrum og mun á hrína."

Þá spyrnti Yngvildur á mundlaugina en kviðurinn Gilla sprakk af bruna. Síðan var hann færður niður um garð og sökkt í fen eitt og sér þess enn merki. Gilli þessi var sonur Jaðguðs Gillasonar, Bjaðakssonar, Kjarvalssonar konungs af Írlandi hins gamla er þar ríkti lengi.

Words in saga: 409

Overview of distribution of stanzas by chapter

ch.	stanzas
1 (409 words)	1, 2, 3

Cookies on our website

ÍSP: Draumr Þorsteins Síðuhallssonar

1.

1.

Overview of distribution of stanzas by chapter

Log in