harma ſlıca
vılıa lꜹsı
vıll v̅ ſegıa
þíꞇ ſcꝩlı hıarꞇa
hraꝼn ſlıꞇa
víþ lonꝺ ꝩꝼ͛
eɴ þv vıꞇ͛ mͣ.
harma ſlica
vilia lꜹsi
vill vm ſegia
þít ſcꝩli hiarta
hrafnar ſlita
víþ lond ꝩfir
eɴ þv vitir maɴa.
Hví þú mér, Högni,
harma slíka
vilja laussi
vill um segja?
Þitt skyli hjarta
hrafnar slíta
víð lönd yfir
en þú vitir manna.