ÞKak ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þenna vetur hafði Tumi Sighvatsson verið í Skálaholti með Sigvarði biskupi sem fyrr var sagt. En eftir þing er þeir Hjalti voru suður komnir reið Tumi leynilega að sunnan með þriðja mann og fór hann þá vestur í Flatey til fundar við Teit Styrmisson. Var það þá ráðið að þeir Tumi og Teitur skyldu þar eiga bú báðir saman. En er Tumi hafði þar skamma stund verið þá hófu þeir ferð sína suður til Dala og voru tólf saman. Voru þar Dufgussynir, Björn og Kolbeinn. Þaðan fóru þeir suður til Borgarfjarðar og þá suður Gagnheiði þar til er þeir komu á bæ þann er að Ölfusvatni heitir. Þar bjó sá maður er Símon hét og var kallaður knútur. Hafði hann frá blautu barnsbeini verið fylgdarmaður Gissurar Þorvaldssonar. Hann var á Örlygsstaðafundi með Gissuri. Hann var einna manna tillagaverstur við Sturlunga. Hann var og í Reykjaholti að vígi Snorra Sturlusonar. Voru honum þar eignaðir áverkar við hann. Með honum var og sá maður er Þorsteinn hét og var Guðinason, kjósverskur maður. Honum var og eignað banasár Snorra. En þeir Tumi tóku bæinn og rannsökuðu þegar og fundu Símon í baðstofu og hafði hann þar gert reyk. Var hann út leiddur og höggvinn. Sá maður vó að honum er Gunnar hét og var Hallsson. Hann var kallaður nautatík. Þeir spurðu að Þorsteinn var í seli. Þangað reið Björn Dufgusson og þeir fimm saman. Þeir tóku Þorstein höndum og spurði Björn hver höggva vildi af honum hendurnar Sigurður hét maður er kallaður var vegglágur. Hann var norrænn og hafði verið kertisveinn Skúla hertoga. Hann fór út hingað með Snorra og var þá í Reykjaholti er Snorri var drepinn. Hann bað fá sér öxina, sagði sér það þá í hug er þeir drápu húsbónda hans að hann skyldi gera einhverjum þeirra illt er þar stóðu yfir ef hann kæmist í betra færi um. Þorsteinn rétti fram höndina vinstri. Björn bað hann hina hægri fram rétta, kvað hann með þeirri mundi á Snorra hafa unnið, frænda hans, enda skal sú af fara. Eftir það hjó Sigurður hönd af Þorsteini. Gerðu þeir eigi fyrir það meira að, að Þorstein mæddi blóðrás. Eftir það rændu þeir hrossum og lausafé. Og síðan riðu þeir vestur yfir heiði og svo til Dala. Fóru þaðan heim í Flatey.