Vatn ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Litlu síðar reið Þorsteinn heim og segir föður sínum alla
ráðastofnan og bað hann til ferðar og svo gerði Ketill. Jarl
bjó veislu en Þorsteinn sótti til með Raumdæla og mörgu
stórmenni en veislan var prýdd góðum tilföngum. Gekk hún út
með hinni mestu sæmd og stórum fégjöfum og skildust þeir
jarl og Ketill með hinni mestu vináttu. Þorsteinn var eftir
með konu sína. Jafnan frétti Þorsteinn vingjarnleg orð til
sín frá jarli. Brátt voru ástir góðar með þeim Þorsteini og
Þórdísi.

Þess er getið eitt kveld að menn komu til jarls með þeim
tíðindum að þeir sögðu lát Ketils raums og það með að menn
vildu að Þorsteinn færi aftur til áttjarða sinna og ríkis.
Þorsteinn bar þetta mál fyrir konu sína og jarl. Hún bað hann
fyrir sjá og kvaðst því vilja að fylgja sem hann vill. Honum
kvaðst mest í hug að fara heim, taldi það síst öfundareyri og
allir mundu honum þar best sæmdar unna. Þessu ráði samþykkti
og jarl og kvað líklegt að heima mundi honum auðið verða
framgangs heldur en hjá ókunnu fólki.

Brátt eftir þetta tók jarl sótt. Hann heimti til sín Þorstein
mág sinn og svo dóttur sína og mælti: "Búið nú ferð yðra svo
héðan í braut að það sé með mikilli sæmd í fjárhlutum og mega
frændur vorir því þó vel una að þeim sé hér ríki allt upp
gefið í landi með því öllu sem hér fylgir. En ef ykkur verður
sonar auðið látið hann hafa mitt nafn."

Þorsteinn kvað svo vera skyldu en því kvaðst hann eigi eftir
jarls tign leita að frændur hans voru ótignir.